Er is geen groter cliché dan het WK. Dat je er niet eens bij hoeft te zeggen over welke sport het gaat, zegt al genoeg. Al weken voor het gebeuren wordt een riool aan hedendaagse cultuur over ons geleegd. De ene supermarktketen heult met oranje trainingspakken, een ander paait de aangeboren graaiziekte van kinderen en hun liefde voor knaagdieren. En elk biermerk kan zonder enige vorm van inspiratie taps laten stromen. Bier en voetbal, een voorspelbaarder een-tweetje is er niet. Klotezooi.
Het is haast het omgekeerde van wat er halverwege twee WK’s gebeurt. Bij de Olympische Spelen kijken we juist ineens allerlei sporten die verder nooit aandacht krijgen. Een spectaculaire opening, medaillespiegels en nieuwe verhalen weten van dat rariteitenkabinet ook iets groots te maken. Bij WK’s gaat het veel meer vanzelf. De opening boeit niemand.
Dubbele nationaliteiten
Wat het WK deelt met de Spelen is magie. Op het toernooi spelen, hoewel het anders voelt, al lang niet meer de allerbeste teams. Die vind je in de Champions League. In Madrid, München en Manchester spelen tegenwoordig de beste voetballers samen. Het moeten hebben van hetzelfde paspoort is een behoorlijk obstakel geworden. (Daar wordt wel aan gewerkt, gezien de vele dubbele – gelegenheids – nationaliteiten dit toernooi.)
Het WK voelt wel nog altijd groter dan de Champions League. Vanwege de magie dus, duidelijk vertaald in Panini-albums.
Wat de Spelen en het WK ook bindt is het gezeik er omheen. Net als het IOC is de FIFA een enorme maffiosi-bende. In naam van het toernooi wordt er enorm veel onrecht gecreëerd. In Quatar, maar zeker ook in Brazilië. Ik vrees dat het cliché hier ook medeverantwoordelijk voor is. Voetbal hoort er zo enorm bij, dat veel gemakshalve door de vingers wordt gezien. De ellende kan eenvoudig in stand gehouden worden. Ook ik trap er weer in. Niets lijkt groter dan een rollende bal. Het verblindt en dat laten we met liefde gebeuren. Zou het dan echt een vorm van religie zijn? Flikker toch op.
Ach ja, het WK gaat vandaag dus eindelijk beginnen. Wat een ellende. Ik kan nu al geen juichpak, hamster, bierviltje of oranje meer zien. Maar wat heb ik er een zin in. Mijn hemel, het grootste cliché dat ben ik nog altijd zelf.