De Damschreeuwer is bezig met een boek, lees ik via Parool.nl. Interessant. De malloot die ooit de nationale herdenking verstoorde met een kreet, vind ik best boeiend. Maar lang niet zo boeiend als die reactie van de massa.
Schreeuwen op de Dam, echt opmerkelijk is het niet. Op het drukste plein van Nederlands is het haast onmogelijk om op te vallen. Op twee minuten in het jaar na. Als er dan toch iemand zijn mond opent, breekt er enorme paniek uit, blijkt.
Ook in het voetbalstadion moeten we steeds vaker een minuut de koppen houden. Uit respect. Voor aanslagen of een onlangs overleden clubicoon. Best indrukwekkend. Vijftigduizend stille mensen. Ook hier lukt het een enkeling niet altijd om het zestig seconden uit te houden. Een schreeuw wordt in de Arena ook massaal afgekeurd, maar paniek is er nooit uitgebroken. Wel op de Dam.
Een schreeuw tijdens de nationale herdenking op dat plein, is dus veel verontrustender dan waar en wanneer ook. Het wordt als waanzinnig bedreigend ervaren. Om aandacht te krijgen heeft de Damschreeuwer de ideale plek en vooral de ideale tijd gekozen. Met iets dat er 364 dagen, 23 uur en 58 minuten van het jaar doodnormaal is. Wie is er nou echt gek?