Waarom de Britten het beste en het slechtste zijn in wielrennen
Ik zou prima zonder E- en WK’s voetbal kunnen. Voetbal volg ik toch al het hele jaar door. Wimbledon kan me gestolen worden. En die rare sporten die ik door de Olympische Spelen opeens denk te moeten volgen, kan ik ook missen als kiespijn. Maar een zomer zonder de Tour is ondenkbaar.
Het is zoveel meer dan sport. Het zit boordevol fantastische verhalen. Het verhaal rond de gele trui is misschien wel het onbelangrijkst. Het saaist. Die strijd zorgt er hooguit voor dat kopmannen elkaar in de tang houden en dat de Johnny Hoogerlands van deze wereld er tussenuit kunnen glippen. Prachtig dat die prikkeldraadheld dit jaar met roodwitblauwe strepen op zijn shirt mag rijden.
Het zegt ook wat over de status van wielrenland Nederland. We zijn dan nog lang geen Belgen, ook hier is het een volkssport(je). Maar echt iets groots presteren, daar komt het al jaren niet van. Zelfs dat maakt de ronde van Frankrijk voor mij des te aantrekkelijker.
Nationalisme is niet de mooiste trek van onze diersoort. Het verblindt. Een aardige Boogerd, berggeit Rooks, winnaar – en eeuwige nummer twee – Zoetemelk vind ik meer dan voldoende nationale bakens om op te teren. Hoe de Rabob… Blanc… ehm Belkin-ploeg presteert is min of meer bijzaak geworden. Wij volgen inmiddels de hele Tour. Alle verhalen.
Je zal nu dan ook Brit zijn. Nog nooit een seconde naar wielrennen gekeken, maar door Wiggins, Cavendish en Froome is die sport plichtsmatig door tv-zender Sky je mik in gekoerst. Zonder enig benul denk je dus dat het hier eenvoudigweg om winnen gaat. Want jouw landgenoten zijn simpelweg het beste. Van het hele verhaal krijg je zo natuurlijk alleen het uitreksel mee.
Het is te hopen dat Nederland binnenkort niet floreert in cricket of rugby. Stel je voor. Zonder de ballast van traditie – ook wel als emotioneel sentimenteel gezever te omschrijven – efficiënt en doordacht de beste in een sport worden, dat kan iedereen wel. Met die georganiseerde professionele instelling zou je bijna zonder doping kunnen.
Qatar zou ook het WK-voetbal kunnen gaan organiseren, puur omdat ze het geld hebben. Beloftenteams zouden in de Jupiler League kunnen spelen. En David Endt zou niet professioneel genoeg geacht worden voor zijn zelf gecreëerde functie. Te zot voor woorden natuurlijk.
Dat tradities prestaties in de weg zitten is nogal wiedes. Er zijn vast nog Engelsen te vinden die nog pissig zijn op ‘ons’ 4-3-3. Terwijl ze in Spanje al lang weten dat ook daar wel wat op aan te merken valt. Maar ik had het dus over fietsen en daarin zijn die onwetende Britten tegenwoordig logischerwijs het best. Daar hebben ze heel doelgericht jaren super professioneel aan gewerkt.
Toch lijkt het me sterk dat er binnenkort bij de BBC een programma als de Avondetappe zal zijn. Een programma dat haast niet over de koers van die dag gaat, maar over toen, over wijn en over het gevoel van fietsen. Gebracht door een man waar werkelijk iedereen zich aan stoort, maar waar ook iedereen vrijwillig naar kijkt. Pas met zo’n begrip weet je dat het bij een sport om veel meer dan winnen gaat.