Bij Joop een artikel met de kop: FIFA duldt eindelijk vrouwen op de cover. Het blijkt te gaan om een beslissing van uitgever EA Sports. Puur een commerciële zet uiteraard. Dat blijkt wel uit de drie landen waar deze cover beschikbaar is. Canada, Amerika en Australië. Juist. Net de landen waar de mannen internationaal niets voorstellen en waar vrouwen toonaangevend zijn. Voetbal is daar al jaren juist een vrouwensport. Zo’n gigantische emancipatiesprong is er dus niet gemaakt.
Een Nederlands vrouwenteam is er in het spel niet te vinden. Nogal wiedes. Hoe hard veel vrouwen hier ook aan de weg timmeren – met teams bij profclubs en deelname aan een WK – echt serieus wordt het vrouwenvoetbal nog altijd niet genomen. Niet serieus genoeg om er commerciële slaatjes uit te slaan. Nederland voert nou eenmaal een achterhoedegevecht op dit gebied.
Seksisme
Zelf ben ik een groot voetballiefhebber. Van het eerste mannenteam van mijn club mis ik geen minuut. Van de vrouwen heb ik nog geen minuut gezien. Zelf vind ik dit niet seksistisch, al besef ik dat een alcoholist ook zijn probleem ontkent.
Rond het vrouwenteam is nou eenmaal geen diepgewortelde clubcultuur. Er is alleen dat ene team. Geen meisjesteams die als doel hebben om ooit in het eerste te komen. Het is een gelegenheidselftal dat toevallig dezelfde kleuren draagt als de mannen van het eerste. Het lijkt er ook niet echt op dat hier snel verandering in komt. Weinig belangstelling, dus weinig geld.
Nederlandse vrouwen als verkoopbare helden zien in een computerspel, lijkt een utopie. Best jammer, maar de voedingsbodem lijkt hier behoorlijk te ontbreken.
Hoewel.
Mijn favoriete (niet-voetbalgerelateerde) Nederlandse sportmomenten zijn nog altijd geleverd door vrouwen. Door Ellen van Langen, Barcelona 1992 en door Nicolien Sauerbreij, Vancouver 2010. 800 meter atletiek en parallelreuzenslalom snowboarden. Gouden medailles bij sporten die helemaal niet bij Nederland passen. Individuen die zich losweken van onze ingesleten cultuur.
Al jaren heb je heldin Marianne Vos en nu is er ook Dafne Schippers, die zich doodleuk meet met de internationale sprinttop. Ook iemand die bewijst dat Nederland echt een vrouwensportland is, als je je maar niet teveel van de publieke opinie aantrekt. Niet teveel voedingsbodem verwacht.
Nu is het dus aan de voetbalvrouwen om dit ook te tonen. Van zeikerds als ik, met vastgeroeste ideeën, moet je het hier nou eenmaal niet hebben.