Tegen de medaillespiegel

Eens in de vier jaar ben ik dol op handboogschieten. Hinkstapsprong. Schoonspringen. Snelwandelen. Zelfs van hockey kan ik opeens een hele wedstrijd uitzitten. De Olympische Spelen hebben een bijzonder effect op curieuze bezigheidstherapieën die doorgaans aan m’n reet roesten.

Als Dionne de Graaf zou aankondigen dat mijn buurman naar de supermarkt gaat, zou ik dat ongetwijfeld ook opeens enorm boeiend vinden. Brood en Spelen. Zo simpel is het. We zijn een eenvoudige soort.

Een ding stoort me wel aan het Olympische gebeuren. De medaillespiegel. Die is wel heel schaamteloos simplistisch. Een uitlokker van de onaantrekkelijkste menselijke trek. Wat maakt het uit welk land uitmunt in de meerkamp van alle sporten?

Oké, als Andorra, IJsland of Burkina Faso die lijst zouden aanvoeren, dan zou het interessant zijn. Maar het zijn altijd grote landen met overheden die enorm veel poen investeren in topsport. China, USA, Rusland enzo.

Sport=politiek
Rinus Michels zag het goed door voetbal oorlog te noemen. Dit kun je makkelijk breder trekken. Sport is oorlog. In ieder geval doordrenkt van politiek. Neem alleen al de bizarre dopingpraktijken van de Russische overheid. Zo’n medaillespiegel schreeuwt natuurlijk om dit soort praktijken.

Je gaat ervan denken dat het belangrijk is om als land breed te presteren. China neemt dan geen genoegen meer met het uitblinken in tafeltennis, maar gaat ook doen alsof honkbal de moeite waard is. Alsof de Chinezen traditioneel geobsedeerd zijn door die sport.

Ook Nederland trapt in de lokroep van die spiegel. Dat een klein land uitblinkt in de (op wereldschaal) obscure sport veldhockey, aardig kan wielrennen, leuk meedoet met zwemmen en zeilen/surfen, is al heel wat.

Maar hier moet ook zo nodig veel energie verspild worden aan sporten die minder naar tulpen en kaas ruiken. Beachvolleyball en atletiek bijvoorbeeld. Schieten met hagel zou je zeggen. Hoe kan er in een land waar minder mensen wonen dan in Sau Paulo nou iemand zijn die de beste is in een wereldsport die niet aan onze cultuur gebonden is?

O wacht, Dafne Schippers. Daar gaat mijn betoog. Ach ja. Hup Dafne. Boe medaillespiegel.