Het kost mij geen enkele moeite om FC Barcelona te haten. Zaterdagmiddag zie ik in de supermarkt een kereltje – jaartje of tien – met een Barçashirtje. Ik tik hem aan. “Veel plezier vanavond.” Hij en zijn moeder kijken me aan of ik ze om het hoogste priemgetal vraag. Wat is er vanavond?
De televisiebeelden vanuit het stadion in Berlijn vertellen me die avond iets soortgelijks. De vakken vol zwartwitteshirtjes zitten vol adrenaline, daar gebeurt iets belangrijks. Vanuit de vakken met Messishirtjes gebeurt echter niet veel anders dan in mijn Amsterdamse huiskamer. Hier wordt een evenement bijgewoond. We zien wel wat er gebeurt.
Het kost me ook geen enkele moeite om van FC Barcelona te houden. Die lui in die schimmige Qatartricots hebben nou eenmaal zo’n eerste goal in zich. Naast mij wilde iemand het over Italiaanse verdedigingsfouten hebben. Kom op. Dat lenstikken, die schoonheid. De hele wereld wordt op het verkeerde been gezet. Onze thuisplaneet is voor vier tikjes tegen een bal in Berlijn even anders. Alleen die zwartwitte vakken in het stadion zullen echt hebben begrepen wat daar gebeurde.
Suarez
Gelukkig ben ik zelf voor Ajax. Mijn liefde voor Luis Suarez was vast anders geweest als mijn wieg in Rotterdam – om maar een plaats te noemen – had gestaan. Nu kan ik hartstochtelijk meegaan met de mooiste verhaallijn van de avond. Eén minuut zorgde voor een onvergetelijke avond.
Luis deed waar hij al in zijn FC Groningentijd van op de hoogte moet zijn geweest. Scoren in een Champions Leaguefinale. Bij die tweede Barçagoal stond hij niet zo maar op die plek om een keepersrebound op te vangen. Het hele potje had hij zijn handtekening al afgegeven. Gefocust, zonder de trukendoos te verliezen. Alles gericht op dat net. Niet de juiste man op de juiste plaats. De enig mogelijke man. Alleen Luis kan dat. Als de wereld kijkt, staat hij klaar. Maar voor wat?
Iedereen wist wat er een minuut later ging gebeuren (stiekem mijn moment van de wedstrijd). Ik had veel en veel erger verwacht. Luis kreeg terecht geel, maar de scheids had ook niets kunnen geven. Suarez is gegroeid. Zijn hoofd moet oververhit zijn geweest. Zijn kaken zullen onder hoogspanning hebben gestaan.
Hij had zojuist gedaan waarvoor hij leeft. Scoren in een grote finale. Met zijn temperament had een bankoverval me ook niet onwaarschijnlijk geleken. Het werd een onhandig gestrekt beentje, naast iemands voet. Luis wordt volwassen, maar zal het gelukkig nooit helemaal zijn.
FC Barcelona heeft dat ding dus weer gewonnen, ach ja, waarom niet. De cup met de grote oren heeft in ieder geval geen bijpassende tanden gekregen. Al had ik dat die toeristen in die vakken dan best weer gegund.