De Grote Zaal van Paradiso zou de Spiegelzaal moeten heten. Als ik er tegenwoordig kom is het een behoorlijke confrontatie met mezelf. Via mensen die zo’n beetje van de dezelfde muziek moeten houden, dus ook vaak voor dezelfde modetrends gevoelig zijn, of liever: waren. Terwijl ik niet eens wist dat ik ooit gevoelig ben geweest voor wat voor trends ook.
Het is boven alles een confrontatie met mijn leeftijd. Mezelf zie ik elke dag al, de jaren zijn daardoor onzichtbaar. Hen had ik – laatst bij de Pixies – al sinds halverwege de jaren negentig niet meer gezien. Mijn god, wat zijn we een afgetakeld zooitje geworden. Buiken, grijze lokken en wallen in overvloed.
We gingen wel net zo los als toen. Treuriger nog, we gingen meer los. Ik stond vanwege mijn zeven-stappen-van-de-bar-beleid zo goed als achteraan, maar zelfs daar stond iedereen om me heen te pogoën en te springen. Iets wat we overduidelijk nog elke dag missen.
De hele avond kreeg ik halve en hele glazen bier langs en over me heen. Geleidelijk kwam de vloeistof meer druppelsgewijs, maar dan doorlopend. Bleek zweet te zijn, van mannen van rond de veertig. Van mezelf dus, in die Spiegelzaal.
De opperzweetleverancier was een man met even halflang haar als ik. Doorweekt. In T-shirt en spijkerbroek had hij net zo goed uit de gracht kunnen komen. Hij keek zo gelukzalig als een kind. Zijn haar kreeg geen rust. Een hond op het strand. Het was een waanzinnig concert, maar een doodenge spiegel.