In de jaren negentig woonden Remco Campert en ik een tijdje langs dezelfde tramlijn. Twee keer zaten we in dezelfde – toen nog – gele stadstrein.
Er zijn weinig mensen die meer indruk op mij hebben gemaakt dan meneer Campert. In de twee vergat ik dat even.
Hij zat daar zoals hij schreef. Onopvallend. Bescheiden. Pas toen hij was uitgestapt viel het kwartje. Heel even was ik in de nabijheid van iets groots geweest.