Als een mediafiguur doodgaat, zegt het gevoel dat je krijgt bij het vernemen ervan veel. Vaak meer dan je vooraf kan vermoeden.
Ik ben mijn hele leven Ajaxsupporter en besteed ook als volwassen kerel nog veel te veel tijd aan ‘s werelds populairste balsport. Toch raakte Cruijffs nieuws me amper. Niet in de kern. Bij het zien van oude beelden, het praten met vrienden, het bezoeken van Ajax – PEC kreeg ik heus een brok in mijn keel. Mijn eerste onderbuikgevoel was echter zeer neutraal.
Het nieuws van Wim Brands raakte me gister juist heel diep. Ik schrok ervan. Zijn programma Boeken keek ik zelden, maar de keren dat ik het zag, luisterde ik geboeid, zonder uitzondering. Brands wist op een bescheiden manier enorm veel liefde, wijsheid en bevlogenheid over te brengen. Wel op een wat saaie manier, waardoor ik nooit speciaal voor hem de tv aan zou zetten. Stom, bedenk ik nu. Zo gaat dat.