In mijn hoofd stond het Jo-dy Lu-Kóó-ki-liedje op repeat, gister bij PEC – Ajax. Jody maakt me nog altijd erg vrolijk. Wat zeg ik, Jody maakt me vrolijker dan ooit.
Lukoki is wat mij betreft de ideale voetballer. Niemand straalt meer levensvreugde uit. Hij zal tijdens zijn hele carrière een jong veulen blijven, dat is nu wel duidelijk.
Eigenlijk heeft de rechtsbuiten maar een minpuntje: als team heb je geen zak aan hem. Effectief is zijn gedartel nog altijd zelden tot nooit. Nu zijn werkgever niet meer op mijn seizoenkaart staat, kan mijn liefde dus alleen maar groeien.
Als een toverfee mij mocht vragen welke profvoetballer ik voor één seizoen zou willen zijn, heb ik mijn antwoord klaar.
Het leven van Messi, Suarez of Zlatan lijkt me veel te vermoeiend. Altijd maar die druk, altijd die bewijsdrang. Nee, laat mij maar even de tofste speler van PEC zijn. Enorm veel lol aan de bal, binnenkort in de bekerfinale. Een gegarandeerde gloedvolle toekomst als flegmatieke middenmoter.
Een jaartje Jody zijn, ik zou er direct voor tekenen.