De eerste Back to the Future film moet een stuk moeilijker te maken zijn geweest dan Elizabeth I. Enkele tientallen jaren terug gaan, is nou eenmaal moeilijker dan enkele honderden.
Het lastigste is dat er nog heel veel mensen zijn die het hebben meegemaakt. Veranderingen zijn er geleidelijk ingeslopen, zodat er een verwrongen beeld is gaan bestaan. Een perfecte nabootsing komt dus overdreven over. Je kunt haast niet anders dan die tijd zo over te laten komen zodat het vanuit de huidige tijd lijkt de kloppen. Dat is iets anders dan waarheidsgetrouw. Met een echt oud kostuumdrama kom je met veel meer weg.
De jongen die deze week in het nieuws is vanwege zijn boek over een jaar offline zijn, krijgt alleen om het gegeven al heel veel aandacht. We kunnen het ons niet meer voorstellen, zijn waarschijnlijk jaloers. Het enige wat hij heeft gedaan is een tijdje niet meegaan met iets. Ook als je geen was- of afwasmachine, stofzuiger, lamp zou hebben, zou je afgeremd worden om nu mee te kunnen. Het zijn geen luxeproducten meer. Integendeel.
Het zijn de basisingrediënten om geen buitenstaander te zijn. Het kaarslicht uit de tijd van Elizabeth. Iets dat we nu als romantisch ervaren. Een luxeproduct. Dat is een jaar offline ook geworden. Niemand kan het zich meer permitteren. We moeten altijd bereikbaar zijn en van alles op de hoogte zijn. Je kunt anders niet mee. Niet in deze tijd.
Ook uit recensies over dat boek van die offline-jongen begrijp ik dat het een lastig jaar was. Het was dan ook gewoon een grappig experiment, leuk voor een verhaal. Maar in feite slaat het nergens op. Alsof je een jaar alleen maar te paard reist. Geen stap terug, maar juist een decadentie die niemand zich meer kan veroorloven. Je sluit je er teveel mee af van de rest van de wereld.
(Deze tekst schreef ik voor mijn Facebookpagina Zwarte Piet ontmaskerd.)