De toon in Ik heb een gek te temmen heb ik zo luchtig mogelijk gehouden. Alleen in de kritiek op mijn tijd in de isoleer-/separeercel verandert dit een beetje. Ook als ik er met mensen over praat, voel ik wat weerstand als de Nederlandse isoleercultuur wordt verdedigd. “Hoe moet je ontoerekeningsvatbaren anders in bedwang houden?”
Is Nederland Europees Kampioen isoleren (in ieder geval toen), omdat het niet anders kan? Zijn Nederlandse verwarden echt zoveel vreselijker dan patiënten elders?
Tuurlijk niet. Er is al het een en ander aan het veranderen. Het streven is zelfs om over een aantal jaar helemaal isoleercelvrij te zijn in de psychiatrie. Dit lijkt me erg ambitieus, er moet namelijk een flinke slag worden gemaakt. Dat er iets aan het veranderen is, vind ik geweldig.
Hier een artikel uit Trouw over het onderwerp, over huidige ontwikkelingen
Zelf schreef ik er een aantal jaren geleden voor Joop.nl een blog over
