Gister was ik bij uitgeverij Tobi Vroegh. We hebben een maand geprikt voor de lancering van Ik heb een gek te temmen. Het wordt januari. Over drie maanden dus. Nog even wat tijd voor de voorbereiding dus.
Redactie over de inhoud is afgerond, vormgever Robert Nieman heeft een prachtige cover gemaakt, redacteur Erik Orendi is bezig met de flaptekst en zelf ben ik met Carolien zondag het Amsterdamse bos ingegaan om een fotootje voor de achterkant te maken.
Bijzonder
Het is een bijzonder project. Het manuscript heb ik al ruim drie jaar geleden geschreven. Het gaat over mijn gedwongen opname eind 2011. Toen ik via een manie in een psychose en vervolgens in een isoleercel belandde. Een ervaring die mijn wereld- en zelfbeeld behoorlijk overhoop gooide.
Inmiddels ben ik alweer een tijdje geland. Zonder dit boek zou ik er niet eens zo heel vaak meer aan denken. Ik slik nu – wie weet voor de rest van mijn leven – wel nog medicatie, lithium. Elk halfjaar fiets ik ook naar een of andere hulpverlener om daar tien minuten mee te praten, vooral over mijn bloedspiegel. Wat mijn gezondheid betreft zou het verder best nog 2010 kunnen zijn. Negeren wat er is gebeurd kost me geen enkele moeite.
Het boek wijst me dan ook op een taboe dat vooral in mezelf leeft. Voor mij persoonlijk is het een tastbare waarschuwing waar mijn hersenen toe in staat zijn. Vast een andere relatie dan ik met een niet functionerend hart of een slechte long zou hebben.
Over de schouder van een redacteur las ik – vanuit een ooghoek – in een opzetje voor een mogelijke flaptekst, dat ik hier en daar met een amusant scherpe toon maatschappijkritisch ben. Het kan zijn dat ik het verkeerd gelezen heb. Ik houd je de komende maanden in ieder geval op de hoogte, totdat je er zelf achter kunt komen.