Dit weekend zag ik een documentaire met veel shots van de Amsterdamse binnenstad. “[Zucht] daar woonde ik ooit ook” ging er steeds door me heen. Feitelijk een onjuiste gedachte. Ik heb, tot twee maanden terug, een kleine vijfentwintig jaar in de stadsdelen om het centrum heen gewoond. En ik woon nog altijd in Amsterdam. Óp IJburg – zoals wij eilanders dat zeggen -, om precies te zijn. Het voelt alleen als een behoorlijk andere planeet.
Het is hier geweldig. Er is ruimte. Alle voorzieningen die een mens nodig heeft zijn er, en meer. Je bent ook zo in de stad. Met de fiets, maar vooral met tram 26, die zich als een metro gedraagt.
Bezoek kan altijd parkeren. Ik word omringd door leuke buren, die ik ook daadwerkelijk spreek zo nu en dan. De straten zijn bijzonder mooi. Met liefde ontworpen allemaal. Gebruiksvriendelijk bovendien. Het voelt alleen niet meer zoals het Amsterdam in mijn hoofd. Niet als de stad op die televisiebeelden.
Dat melancholische gevoel voor de tv heb ik nu ook regelmatig op de fiets, of in de tram. Oud Amsterdam is mooier dan ooit. Ook drukker. Terug op IJburg valt meteen het georganiseerde, rustige verkeer op. Auto’s stoppen hier voor je als je op het zebrapad loopt.
Een andere planeet dus.