In de film Goodbye Lenin mist een vrouw de Duitse Wende, eind jaren tachtig. Ze ligt in coma. Als ze bijkomt kan ze, voor een goed herstel, niet teveel spanningen verdragen en doet haar omgeving er vanalles aan om haar te doen geloven dat de DDR nog bestaat. Met dezelfde televisieprogramma’s, diensten en producten uit die tijd.
Een succesvolle film omdat het zo herkenbaar is. Iedereen probeert zijn of haar hoogtijdagen een beetje te conserveren. Met generatiegenoten kan iedereen bijvoorbeeld avonden vullen met lulkoek over programma’s, bands en ander RTL-Boulevardonzin uit de gedeelde jaren des onheils. Vaak de studenten- / eind middelbareschooltijd.
Bedrijven springen hier handig op in. Coca-Cola verandert bijvoorbeeld simpelweg nooit wezenlijk, daar blijft iedereen altijd aan verslaafd. Voetbalclubs hebben de grootste cynische klootzak al bij de kladden voor het leven als er tijdens zijn puberteit een band ontstaat. Twix geeft nu limited edition Raiders uit. Danny Boyle is bezig met een vervolg op zijn cultklassieker Trainspotting. Zelfs Johnny Rotten toert, op zijn oude dag, zo nu en dan nog rond met oude makkers.
De programmering van Ziggo Dome en de HMH lijkt compleet te draaien op artiesten die in de jaren tachtig en negentig twintigers en dertigers waren. U2, Depeche Mode, UB40, Simply Red, ACDC, noem maar op.
Het is zo erg dat kinderen die in deze eeuw geboren worden, soms geloven dat die meuk van vroeger van nu is. “I like to move it, move it” is een zanglijntje dat nu door zo’n beetje elke generatie uit jeugdsentiment gezongen kan worden, mede dankzij de tekenfilmindustrie.
“Gekke Oost-Duitsers”, kun je denken als je Goodbye Lenin ziet. Terwijl je natuurlijk gewoon recht in de spiegel kijkt.