Vandaag vier ik een dubieus jubileum. Het is precies vier jaar geleden dat ik doordraaide, wat uiteindelijke een diagnose uit de DSM – handleiding voor psychiaters – opleverde. Door de gebeurtenissen rond 7 december 2011 mag ik me bipolair noemen.
Het klinkt heel wat, maar ik hoefde er haast niets voor te doen. Veel mensen – waaronder mijn pré-december-2011-versie – denken bijvoorbeeld dat depressies een belangrijk deel van mijn ziektebeeld uitmaken, maar die heb ik nooit gehad. Althans, niet naar mijn weten. Ik ben maar één mens, dus mijn psychische staat blijft een wat subjectief gebeuren.
Maar ik heb dus wel een manie gehad die over is gegaan in een psychose die me naar een isoleercel van een psychiatrische kliniek bracht. Dat is het. Genoeg voor een eeuwig stempeltje. Knip de tweede helft van november en de eerste van december 2011 uit mijn leven en ik zou maar heel in de verte iets van de DSM weten, vanwege een studie in een ver verleden.
In zekere zin had ik die korte periode niet willen missen. Nu weet ik dat ik iets bij me draag waar ik waakzaam voor moet zijn. En ik weet dat onze gebruikelijke staat – vanuit een psychose gezien – juist erg op een psychose lijkt, maar dan wel een veel gezelligere.
Psychose
Misschien heb je weleens iemand meegemaakt die psychotisch is. Je zal dan weten dat het met zo’n persoon lastig communiceren is. Overtuigingen waar jij zeker van weet dat ze onzin zijn, zijn op geen enkele manier uit zo’n hoofd te praten. Andersom werkt het dus exact hetzelfde.
Vanuit mijn psychose vond ik iedereen die ik tegenkwam te zot voor woorden. Onnozelaars met een wereldbeeld dat ik vol overtuiging juist had losgelaten. Vergelijkbaar met een klein broertje dat nog in Sinterklaas gelooft. Dat zorgt voor een afstand die een gelijkwaardige verstandhouding ernstig in de weg staat. Behoorlijk eenzaam als jij alleen weet dat Sint de buurman met een baard is.
Met wat gelijkgestemden zou iemand die doordraait wat kunnen kalmeren, maar helaas. Jouw wereldbeeld is daarvoor veel te afwijkend van de norm. Een collectieve psychose is volgens de DSM dan ook helemaal geen psychose. Ik weet nu al vier jaar beter.
Veel mensen maken zichzelf wijs dat het een mooi streven is om in het leven vooral jezelf te zijn. Tijdens mijn psychose kon ik niet anders, eerlijker ben ik nooit geweest, eenzamer dus ook niet.
Ik ben blij dat ik weer net als iedereen lijd aan de gangbare gekte. Een stoornis die veel te ingewikkeld is voor de DSM.
In januari komt mijn boek Ik heb een gek te temmen uit