Vaderdag is een onzinnige dag. Haast zo onzinnig als Moederdag. Het is namelijk altijd Vader- en Moederdag, of je nou wil of niet.
Of je nou een goede band hebt met die twee of een slechte. Als er een ding is waar je in je leven niet omheen kunt, dan zijn het je ouders. Het zou wel heel suf zijn als je dat maar op een dag in het jaar zou laten merken.
Mijn vader is al een aantal jaren dood. Tenminste, zijn fysieke vorm is niet meer. Echt dood gaat zo iemand natuurlijk nooit. Elke dag denk ik aan hem, al ben ik daar zelden van bewust. Hij is gewoon een deel van mij en waar ik ook ga, ik neem alles van mezelf mee. Dat kan niet anders.
Of ik nu in mijn neus pulk of iets gevats zegt, die man heeft er op een bepaalde manier invloed op.
Gelukkig ben ik door hem altijd met veel liefde omringd, dus mijn herinneringen zijn warm. Zijn gebreken worden daardoor altijd wat wazig, volgens mij het hoogste wat een vader kan bereiken.
Lading
Er zijn mensen die op Facebook iets over een overleden ouder zeggen, als het toevallig een verjaar- of sterfdag is. Ik vind dat mooi, maar zal het zelf niet zo snel doen. Mijn vader is er altijd, maar als ik dat hardop zeg, of op een andere manier deel, dan krijgt dat een lading die de schoonheid ervan meteen een beetje ontkracht.
Ik doe dus niet aan Vader- en Moederdag, omdat het veel te belangrijk is voor zo’n bedacht moment op de kalender. Onzinnig omdat het te geweldig is. Heerlijk tegenstrijdig, zoals alle mooie dingen in het leven.