De dag na Rapid Wien – Ajax
Het voetbalseizoen is begonnen, het was vanochtend zo’n beetje het eerste wat me te binnen schoot. Sterker nog, het moet zo’n anderhalf jaar geleden zijn dat ik voor het laatst überhaupt emoties voelde rond een potje. Het complete vorige seizoen kan sowieso worden weggestreept, voor iets dergelijks.
In de rust gisteren bespraken we nog de mogelijke tegenstanders in de volgende ronde. Het kwam kennelijk niet in ons op dat Ajax de voorsprong nog uit handen kon geven. Toen ze op stoom kwamen leek het krachtsverschil te groot. Bij die aanname van Sinkgraven, voor zijn assist, was ik heel seizoen 2014/’15 in een klap vergeten. Dat potje thuis, volgende week, zou een formaliteit worden.
Aanslag
Maar eigenlijk was het vervolg nog beter. Klote natuurlijk dat die slordige fouten er nog altijd niet uit zijn, dat een wedstrijd tegen tien man niet afgemaakt kan worden, maar wat een wedstrijd. Een aanslag op Riedewald, een hoopgevende Klaassen en een nog lange weg te gaan. Hoewel je jezelf iets anders wijsmaakt, wil je stiekem niet veel meer dan dat. Spanning. En dat eind juli al.
Ik had slechte dingen gehoord over SBS6, maar mijn eerste avondvullende ervaring was er niet slecht. Wel typisch dat ze de tegenstander met verschillende shirtsponsors laten lopen, maar dat zal wel bij commerciële televisie horen.
Het seizoen is gelukkig met hele andere koek begonnen dan met die eeuwige, halfslachtige Cruijffschaal.
Vorig seizoen kunnen we definitief vergeten.
Rest me om te zeggen dat ik mijn Stoeltje 63-columns van vorig seizoen heb gebundeld in Kolbeinn wint de Champions League. Euhm… Dé manier om volop van dit veelbelovende seizoen te kunnen genieten.