“Deze”. Onze dreumes zegt het vaak. Of liever “Dees!” Om het gene vervolgens te pakken en er iets mee te doen waar het niet voor gemaakt is. Behalve de afstandbediening dan, daarvan bedient hij de volumeknop totdat hij bang wordt van het aanzwellende geluid.
Het is een frustrerende fase. Hij begrijpt inmiddels zoveel, dat hij ook weet dat er een grens zit aan zijn kennis en kunde. Hij is steeds meer op de hoogte van zijn beperkingen. Dit zorgt ook voor een chagrijn die de supermarktkassière, die groot fan van hem is/was, nog niet van hem kende.
“Waar is mijn lachende Arthur?” riep ze laatst verontwaardigd. Je zou haast denken dat haar liefde niet helemaal onvoorwaardelijk is. De Arthur met een vies gezicht is haar duidelijk iets minder lief. Ze ziet hem duidelijk vooral als lachebek. Ik vermoed dat hij inmiddels al te oud voor haar is geworden.
Ik merk het wel meer. Arthurs imago is wat ingewikkelder nu hij niet alles meer gewoon voor lief neemt. Hoe complexer je gevoelsleven, hoe moeilijker het wordt om direct van je te houden. Het overlevingsmechanisme van schattigheid, begint heel langzaamaan af te brokkelen. De opbouw naar zelfstandigheid.
Ik vind hem hoe dan ook in alle gedaanten nog altijd geweldig. Als chagrijn heb ik hem daarnaast iets meer voor mezelf. Ook fijn. Dat concept van groeiende zelfstandigheid, geldt duidelijk niet voor ouders.