De geboorte van een indiaan
Het raarste van het EK ’88 was dat mijn zus naar een of andere hal ging om met een heleboel andere mensen naar de finale te kijken. Dat had ze nog nooit gedaan, naar voetbal kijken.
Ik had bij haar in ieder geval nog nooit enige belangstelling bespeurd. Mijn vader en ik zaten elke zondagavond en een enkele woensdagavond met z’n tweeën op de bank Studio Sport te kijken. Soms met mijn moeder, maar nooit met mijn drie jaar oudere zus. Zij moest er die dagen nog achterkomen dat George Michael op mannen viel en ging sowieso meer voor Andrew Ridgeley. Bij haar hingen dus andere mannen boven het bed dan mij bij. Ze droegen zeker geen kicksen. Maar voor de EK-finale maakte ze zich op, alsof ze naar een Whamconcert ging. En daar begreep ik dus niks van.
Hoewel Ajax dat seizoen in de Europacup II-finale had gestaan en PSV de Europacup I had gewonnen, was er in mijn veertienjarige leven verder weinig aanleiding geweest om te vermoeden dat Nederland echt goed was in voetballen. Van een oléoléoleolé-sfeer was in mijn bewuste deel van het bestaan nog geen sprake geweest. Zeker niet bij interlandvoetbal. Dat het enige oranjelied door een echte smartlappenzanger werd vertolkt was ook niet meer dan logisch.
Ja, ik had gehoord van die twee finales van toen ik nog helemaal niks kon en van toen ik nog amper mijn stoelgang onder controle had. Niks van meegekregen natuurlijk. Ik geloofde het ook niet helemaal. Sinds ik zelf op voetbal zat, op zondagavond met mijn vader samenvattingen keek en al af en toe naar De Meer was geweest, had Nederland nog helemaal niet aan een E- of WK meegedaan. Voetbal was voornamelijk de Eredivisie en recentelijk ook een beetje AC Milan.
Dat EK was dus ook de geboorte van oranjegekte en ik merk bij mezelf dat ik daar nog altijd gemengde gevoelens bij heb. En hoewel indiaan Graatje volgens mij pas in ’94 tot leven kwam – WK Amerika -> oranje indiaan. Mogelijk de slechtste één twee uit het voetbal – is hij op een bepaalde manier in ’88 verwekt.
Ik zie mijn zus nog helemaal opgedoft naar die hal vertrekken. Lagen make-up en geen idee naar wie of wat ze zo ging kijken. Gewoon gezellig, voor de sfeer. Nederland zou winnen. Mijn vader en ik zaten met vreugdetranen op de bank. Mijn zus moet het ook naar haar zin hebben gehad. Tenminste, ze heeft sindsdien geen grote finale met Nederland meer gemist.