Gisteren stond de ziel van onze woning even in het trappenhuis. Oude snoepblikken vol onzin, familiefoto’s, Prittstiften. Troep die je kennelijk nodig hebt om niet in een Centerparcshuisje te wonen.
De ruimte zag er prachtig uit, maar ik woonde er niet echt meer. En dit was dan nog voor de Fundafotograaf een voet binnen had gezet. Hij zou de vijfenzestig vierkante meter verder van alle restjes mij ontdoen. Geweldig.
Door een stoel drie centimeter te verplaatsen, wist hij de woonkamer te verdubbelen. Op zijn schermpje zag ik dat hij, in samenwerking met de zon, de vloer nog vijf keer had gedweild. Die spinnenrag was op zijn schermpje ook verdwenen.
Superhandig. Kan die man ook niet even door mijn curriculum vitae? Zou hij niet naast me willen staan bij het koken? Boerenkool met worst wordt met minimale ingrepen van hem vast een sterrenmaaltijd.
Kan hij Danny Blind niet heel lichtjes assisteren? Ze hoeven niet meteen alles te winnen, maar het zal er veel beter uit komen te zien.
Nog even en de Fundaversie van mijn huis is online te zien. Het visitekaartje om mensen te laten komen kijken. Perfect. Dan kan iedereen zien dat het in het echt veel leefbaarder is. Mooier ook, als je de Fundabril weet af te zetten.