Robin bedankt
Ik moet iets bekennen. Toen Robin van Persie die bal gisteravond – prachtig – droog in eigen doel kopte, schoot ik in een lachkick. Midden in de nacht nog moest ik verklaren waarom het bed mijn vriendin wakker schudde. “Die kopbal!”, proestte ik het uit.
Mijn onderbewustzijn is kennelijk erg gevoelig voor zo’n Laurel-en-Hardymoment van een wereldspeler, maar er moet toch meer achter zitten.
Toegegeven, ik ben een heel simpel figuur, dat dol is op bananenschillenhumor, maar wie niet? Dat dit juist de grijs wordende topspits in zijn honderdeneerste interland overkomt, is ook een prachtige metafoor voor de toestand van het Nederlandse voetbal. Er moet iets gruwelijk veranderen, zodat we fris het verleden af kunnen schudden. We zijn in 2015/2016 Nederland maar. Helemaal niet zo erg, als je je er maar op instelt.
Mijn lach moet dan ook uit lichte opluchting geboren zijn. Hoewel Nederland al kansloos was, maakte Robins voorhoofd het definitief. Komende zomer geen Oud-en-Nieuwfeesten. Gewoon een lekker landentoernooi zonder buitenspel uit te hoeven leggen, terwijl je lokale supermarkt er gewoon uit blijft zien als je lokale supermarkt en Amsterdam-Noord als Amsterdam-Noord.
Expres
Misschien deed Van Persie het wel expres, of nog erger, onbewust expres. Als Van Oostveen, Hiddink, Blind, Van Basten en Van Nistelrooij het niet doen, doe ik het, zal hij hebben gedacht. Ik kan Zoet gewoon die bal in de handen koppen, maar er langs is een veel beter verhaal, een veel duidelijker signaal.
Van Persie heeft met zijn actie wat mij betreft het enige gedaan wat moet gebeuren, duidelijk laten zien dat het echt zo langer niet kan. Het roer moet om, ook bij dat steeds zaaddodender wordende voetbal in de eredivisie.
Zijn eigen goal is net wat het Nederlands voetbal nodig heeft. Dat hij daarna nog een zeer fraaie goal scoort, kan ik ook goed begrijpen. Zelfs Robin is maar een mens.