Sinds dit seizoen is er bij ‘mijn’ Arena-ingang een nieuwe zaak. Burger Bitch. De naam verklapt al veel van het eenvoudige concept: seksisme.
De burgers hebben namen als Hot Mama, Juicy Lucy en Smoking Chick. Het personeelsbeleid is in een oogopslag duidelijk. De laag uitgesneden werkkleding moet goed gevuld zijn, het liefst uitpuilen, en een maandabonnement op een tattooshop is een pré.
Burger Bitch. Toen ik het roze logo voor het eerst zag moest ik lachen. Goeie grap. Maar het schijnt dus serieus te zijn. Geen knipoog, geen eenmalig geintje, maar een stevig in het Arenabeton gegoten snackbar met Hooters-concept.
Uiteraard is het slim. Bij een voetbalstadion is zonder veel ironie gepresenteerd seksisme helaas een uitgekookt marketingplan. Ik denk niet dat de gemiddelde supporter veel bezwaar zal maken. En daar zit juist mijn irritatie. Hoezo laten we ons zo makkelijk stigmatiseren?
Er zijn vast mensen die vinden dat ik niet moet zeuren, ergens vind ik dat zelf al. Kom op gast. Het gaat toch om een luchtig ideetje? En hoezo zeg ik dat er geen ironie onder zit? Uit het frituurvet druipt toch een vette knipoog? Nee, echt niet.
Bitch in de bedrijfsnaam, roze strakke topjes met uitpuilende borsten. Dat kan geen knipoog zijn, nooit. Ik wilde een lolliger stukje schrijven, maar dat lukt me helaas niet. Ik bots almaar tegen dat jonge gezin dat naar het voetballen gaat. Die ouders kunnen hun zoontje en dochtertje in het voorbijlopen heus niet uitleggen dat die snackbar een grapje is. Dat is uitgesloten.