Gister heb ik twee keer drie kwartier mijn blaas prima onder controle. Pas in de tweede helft van de verlenging trek ik het echt niet meer. Als ik weer terug ben bij mijn plek, is de wereld veranderd. Ajax doet Europees weer mee. De halve finale!
Ik zie de goal van Viergever als ik net onder het grote scherm, binnen, loop – ik heb de rest van de wedstrijd buiten op het terras naar een tv-scherm staan kijken. Behoorlijk surrealistisch. Als een kat moet ik mijn hoofd met de bal meebewegen, om het te zien. Ik kop het ding als het ware binnen.
De kroeg – Kuijpers aan de Linnaeusstraat – ontploft. Al die gespannen klagende mannetjes van een paar minuten daarvoor, vieren hun verjaardag, kerstmis en nieuwjaar in een. Ook ik voel even iets wat moet lijken op het gevoel dat mijn baby van negen maanden op de schommel kan hebben. Verliezen, maar over twee potjes door zijn, na verlenging. Een beter scenario is er niet voor een voetbalsupporter.
Hoewel de gemiddelde leeftijd in de kroeg een stuk hoger ligt dan bij de Ajaxspelers, overstijg ik het gemiddelde nog behoorlijk. Ik besef dat veel van die lui zoiets nog niet hebben meegemaakt. Ajax bij de laatste vier, Europees. Ik ben niet jaloers, geloof ik. Vooral blij dat een nieuwe generatie het ook meemaakt. Het enige waar ik echt heimwee naar heb, is een degelijke blaas.