Over vijf dagen is het precies vier jaar geleden dat ik doordraaide en in een isoleercel belandde. Die dagen ervoor kan ik nog goed voor de geest halen. Zeker als ik blogs van toen lees.
Ergens is het beangstigend. Het zijn niet slecht geschreven stukken, duidelijk van mijn hand. Maar fijn om te lezen zijn ze niet, voor mij. Het is behoorlijk angstaanjagend dat ik toen geen enkel vermoeden had dat er iets met me aan de hand was. Integendeel.
Hoewel ik dat vermoeden, bij iets soortgelijks, inmiddels (hopelijk) wel zal hebben – nu weet ik van het bestaan – is het geen fijne confrontatie.
Gister deelde ik, via Facebook, een stuk over mijn Zwarte Pietenstrijd. Ik had die dagen het hele onderwerp uitgekamd en was naar mijn overtuiging tot de essentie gekomen. Vandaag laat ik graag – nou ja, graag? – een blog zien dat ik nog altijd schrijf. Stoeltje 63. Zo om de week, na een thuiswedstrijd van Ajax, voor Ajax Life.
In die stukjes probeer ik op een luchtige manier de beleving van een supporter rond zo’n wedstrijd te tonen. Op 4 december 2011, Ajax – Excelsior 4-1, doe ik hier duidelijk ook een poging toe. Maar daar trap ik nu niet in.
Toen dacht ik nog dat het me was gelukt om een slechte voetbalwedstrijd te relativeren tot een voorbeeld van hoe een supporter, los van het potje, altijd vanuit een zelfde kern kijkt. Nu weet ik beter. Ik lees duidelijk tussen de zinnen door dat ik vanuit de hoogte, exact even uitleg hoe het allemaal zit. Geen onaardig stuk, maar voor mij nu lastig om te lezen.
Het is moeilijk uit te leggen, maar ik kan het gevoel nog prima voor de geest halen. Een heldere energie die gevuld is met een gevoel van overzicht en grootheidswaan.
Het is niet voor niets dat klinieken vol zitten met Napoleons en Messiassen. Deze glipten er bij mij ook heel sneaky in. Langzaam ontworstelde ik me van het alledaagse. De onlogica die we altijd voor lief nemen, glipte heel traag weg. Opeens denk je dan het grotere plaatje te kunnen zien.
Uiteindelijk zou ik dus compleet doordraaien, maar in die begindagen kondigde zich dit veel te subtiel aan. Ik heb een gek te temmen, maar zie die maar eens meteen te herkennen.