Kasper Dolberg blijkt menselijk

Gister keek ik vanuit de keuken met een kwart oog naar de samenvatting van ADO – Ajax. Ik had het alleen via tweets en appjes gevolgd, maar kreeg ook het gevoel dat ik het al had gezien.

Ik vinkte in mijn hoofd de platte tekstjes af aan de hand van wat de commentator te zeggen had. Alles klopte met wat mijn telefoonscherm me had verteld. Het uitruimen van de vaatwasser was nog strontvervelender dan gebruikelijk.

Toch zag ik – aan het eind – iets wat mijn volledige aandacht naar het scherm trok. Had ik het nou goed gezien? Dolberg sloeg hard met zijn hand op het veld. Hij toonde emotie. “Kasper Dolberg blijkt menselijk” verder lezen

Matchfixing, nou en?

Stiekem vind ik dat matchfixing wel wat hebben. Het zal ongetwijfeld bijzonder crimineel zijn. Om astronomische bedragen gaan. En het is vast terecht dat voetbal weer het boetekleed van wielrennen overneemt. Toch zie ik er ook de romantiek wel van in. Elke mislukte actie wordt verdacht. Ik ben nog niemand tegen gekomen die echt geschokt is. Een gekochte uitslag hier en daar mag de pret niet drukken. Alsof voetbal om winnen gaat.

In een land wonen waar drie WK-finales zijn verloren vind ik bijvoorbeeld wel wat hebben. Stel dat ze drie keer hadden gewonnen. Nou hoera. Drie feestjes en hop, gewoon weer verder.
Wat we nu hebben gaat veel dieper. Een onschuldig op frustratie berust nationaal trauma.
We denken ergens goed in te zijn, maar hebben niets om het te bewijzen. Het beste schaats-, hockey- en korfballand, maar bij de aller grootste sport minder dan Uruguay. Dat prikkelt. Houdt scherp. Is een veel beter verhaal.

Of neem Dynamo Zagreb – Lyon. Een 1-7 die er vorig seizoen voor zorgde dat Ajax niet doorging in de Champions League. Nee Ajax speelde namelijk verder in de Europa League tegen Manchester United. Op Old Trafford kreeg de ploeg door 2-1 winst zoveel vertrouwen dat er een zegereeks volgde die ze op de allerlaatste competitiedag kampioen maakte. Alsof Frank de Boer zelf een en ander had gefixt in Kroatië. Het pakte geweldig uit.

Drama. Onrecht, schandalen, teleurstellingen en zo nu en dan winst maken voetbal interessant. Vol. Een metafoor voor het leven. Daarom is het ook zo aantrekkelijk voor gokkers om potjes te fixen natuurlijk. Wat de uitkomst ook is er volgt toch wel een goed verhaal. Behalve bij FC Barcelona. Daar heb ik inmiddels behoorlijk mee te doen. Die winnen alleen maar. Aan zo’n geweldige ploeg is natuurlijk weinig te beleven. Wie fixt het even?

Respect is een kiwischil geworden

“Respect is een zeikerd geworden. Alles wat niet zo leuk is aan een Nederlander.” Zo eindigt Peter Middendorp zijn sportcolumn in de Volkskrant vandaag. IJzersterk.

Het woord dat iets met eerbied, ontzag en/of waardering te maken zou moeten hebben, is inderdaad een eigen leven gaan leiden. Of liever, het is al geruime tijd uitgewoond. Het heeft al best lang geen echte betekenis meer. De FIFA/UEFA hadden bij het uitscheppen er al flink aan bijgedragen, zodat de KNVB de laatste weken de laatste restjes inhoud er alleen wat hoefde uit te schrapen, als bij een kiwi. Wat over is, is kale taal. Een stevig begrip is nu nog maar een schil van zeven simpele letters.

Zo werkt dat. Binnenkort gaan we elkaar bijvoorbeeld ook weer massaal de beste wensen toewensen. Prachtig. Als je Iemand het beste toewenst is dat heel wat. Best krachtig. Bijzonder. Helaas doet iedereen het alleen van 1 tot grofweg 6 januari. Het is niet meer dan het hoi van die periode. Leeg. Een cliché.

Overigens is het een verschijnsel dat ook goed kan uitpakken. Voor slimme reclamemakers. Neem wat Heineken met het woord Biertje heeft gedaan, of Cup a Soup met het begrip vier uur. Alledaagse begrippen die de bedrijven handig hebben toegeëigend.

Biertje werd een biertje van een bepaald merk: Heineken. Vier uur werd het inkakmoment dat alleen door een bepaald soepje te redden was. En respect werd… niets, hooguit misbruikt. Hier stond geen simpel product tegenover, maar een vrij abstract begrip. De leus Zonder respect geen voetbal zal dan ook geen reclameprijzen winnen, vrees ik.

De enige persoon die me te binnen schiet die het woord doeltreffend gebruikt is wielercommentator Maarten Ducrot. Hij kan dingen zeggen als: “met alle respect voor Vinokourov, maar hij draalt als een drol.” Geniaal. Het begrip gebruiken als vrijbrief om iemand compleet af te branden. Ik vrees dat dit gebruik van het woord de enige vorm is die nog een lang leven voor zich heeft.

Hetgeen waar respect ooit voor stond kun je niet benoemen, daar kalf je het mee af. Dat is nu wel duidelijk. Eerbied, ontzag en waardering moeten keer op keer verdiend worden. Het zou prettig zijn als de regelgeving daar wat duidelijker bij zou helpen.
Nederland staat nou eenmaal niet bekend om gezagsgetrouwheid. En ook niet om duidelijke regelgeving. We zijn meestergedogers – dingen door de vingers zieners. We moeten dus niet al te verontwaardigd zijn over onze eigen chaos. Daar iets eerlijker over worden. En ons niet achter een paar letters blijven verschuilen.