Huntelaar zei na de wedstrijd zondag dat het bijna een wonder was dat mensen bleven zitten. Wat mij direct opvalt is dat woordje ‘bijna’. Klaas Jan is een liefhebber. Ik vermoedde het al. Nu weet ik het zeker.
Als je het een echt wonder vindt dat mensen blijven zitten bij een potje zaaddodend voetbal, dan heb je je nog nooit in een supporter verdiept. Dan denk je waarschijnlijk dat zo’n stadion gevuld is met mensen die vermaakt willen worden. Dan zet je een bezoekje aan het stadion op een lijn met een film, een theaterstuk of desnoods met een spannende date.
De Hunter weet beter. Zeiken en zeuren is langs de kant net zo belangrijk als juichen. We hebben geen verantwoordelijkheid, maar voelen ons enorm verbonden. We hebben recht op onze dosis frustraties.
Stel je voor dat je alleen maar naar overwinningen staat te kijken. The Harlem Globetrotters hebben niet voor niets geen harde kern. Op altijd spectaculair winnen zit niemand te wachten. Voor vermaak nemen we wel een Cinevillepas, geen seizoenkaart.
Huntelaar begrijpt dat. Het is een klotezooi, waarvan je bijna zou willen weggaan. Een wereld van verschil met echt weggaan.