Gister keek ik vanuit de keuken met een kwart oog naar de samenvatting van ADO – Ajax. Ik had het alleen via tweets en appjes gevolgd, maar kreeg ook het gevoel dat ik het al had gezien.
Ik vinkte in mijn hoofd de platte tekstjes af aan de hand van wat de commentator te zeggen had. Alles klopte met wat mijn telefoonscherm me had verteld. Het uitruimen van de vaatwasser was nog strontvervelender dan gebruikelijk.
Toch zag ik – aan het eind – iets wat mijn volledige aandacht naar het scherm trok. Had ik het nou goed gezien? Dolberg sloeg hard met zijn hand op het veld. Hij toonde emotie.
Ook dit was al doorgeappt, maar nu ik het zag had het iets zeer onwaarschijnlijks. Oké, de kans was enorm, het moment en de stand zeer frustrerend. Het bleef toch Kasper. De koelste kikker van het Noordelijk halfrond. Voor even niet dus. De jonge Deen gaf uitgerekend het kunstgras in Den Haag te kennen dat hij sterfelijk is.
Mooi. Niet dat hij de kans zo verprutste, natuurlijk. Wel prachtig om te zien dat zelfs hij een breekpunt heeft.
Een frustratieklapje op de grond is voor de gemiddelde mens niet veel. Als je Dolbergs gebruikelijke repertoire echter zou vertalen naar Suarez, is het niets minder dan een half elftal tot bloedens toe in de nek bijten.
De vaat moest in ieder geval even wachten. Een wonder dat het glas in mijn hand het overleefd heeft.
Die stoïcijnse ongrijpbare adolescent blijkt gewoon een van ons te zijn. Met een hartslag en al. Wrang geruststellend na zo’n mispeer in die afschuwelijke pot.