Als Hakim Ziyech een ding heeft bewezen, dan is het wel dat uitfluiten effect heeft. Het raakt hem overduidelijk. Hij is gaan denken dat die paar fluiters op alle stoeltjes in het stadion zitten. Hij haalt nu alles uit de kast, om vervolgens niet te juichen. Armen over elkaar. Dat zal ons leren.
Ik hou best van uitfluiten. Heb het in het verleden meermaals gedaan. Frustratie. Machteloosheid. Geen idee. Je zit daar toch en hebt niks anders te doen dan op je emoties te reageren. Best lekker, zo nu en dan. Het is echter nog nooit in me opgekomen om te fluiten naar Hakim. Die is veel te goed. Te belangrijk. Daarbij is zijn spel afhankelijk van geniale invallen. Die komen niet zonder wat mislukkingen.
Maar dat gefluit heeft dus kennelijk wel degelijk invloed gehad. Wie weet in negatieve zin en vertrekt hij er eerder door. Het laat de middenvelder in ieder geval niet koud. Hij blijkt een erg gevoelige jongen. Ik vind dat wel mooi.
In wezen lijkt Hakim meer op een supporter dan hem lief is. Zijn gekrenktheid begrijp ik beter dan de professionele inzet en alles-voor-de-club-mentaliteit van bijvoorbeeld Van de Beek. Ziyech is veel menselijker. Kwetsbaarder.
Het is fascinerend. Woensdag was ik de hele A2 afgereden om genegeerd te worden door Hakim. Het had wel wat. Hij is gekwetst en toont dat. Waarom ook niet?
Het zit niet in zijn takenpakket, nukkig doen tegen supporters. Het is zijn overtuigende keus. Ik voel me haast vereerd.
Het zorgt dat ik een hele rare vorm van sympathie voor hem voel. Hij lijkt de ondoorgrondelijke, irrationele, instelling van supporters te begrijpen, zelf te voelen. Hopelijk beledig ik hem hier niet teveel mee.