Gister was dan eindelijk de dag van Fulham FC tegen Crystal Palace. Een goede vriend – een Fulhamsupporter – had weken geleden kaartjes voor me geregeld, omdat het de wedstrijd van het seizoen zou zijn. Deze twee keer drie kwartier zouden bepalen of ze in de Premier League bleven. Het liep wat anders.
Waar Fulham consequent bleef onderpresteren, kreeg concurrent Sunderland een opleving. Fulham FC was een week voor mijn tripje al zeker van degradatie. Een domper. De derby tegen Crystal Palace ging nu om des keizers baard. Een uitdrukking die (als het al bestaat) in Londen behoorlijk anders ingevuld wordt. Om te beginnen zat het – onvolprezen prachtige – stadion zo goed als vol.
Pub
Ook twee uur voor de wedstrijd had ik geen spijt van dit dagtripje voor een veredeld oefenpotje. Op nog geen twee kilometer van het stadion zat ik in een pub bomvol uitsupporters. Mijn Fulhamvriend gunde mij dit stukje authentieke Engelse voetbalcultuur en kon het uitgebreide zangrepertoire van de Palace-supporters ook wel waarderen.
Ze lijken voor elke vijf minuten speeltijd van hun team een liedje te hebben. Verschillende nummers over de 3-0 voorsprong van Liverpool dit seizoen, dat uiteindelijk 3-3 gelijkspeelde. De mooiste wedstrijd die een twintiger naast me ooit heeft gezien, aldus diezelfde twintiger.
Ook veel liedjes over Eric Cantona, die zijn beroemde karate-kick aan een Crystal Palacefan te danken heeft. De vele pints speelden maar een bijrol.
De route naar het stadion liep door een prachtig park aan de Thames. Clubkleuren van beide teams door elkaar heen. Hier en daar wat paarden met politie, maar haast onzichtbaar. Misschien is het een idee als Nederlandse beleidsbepalers ook eens dit soort tripjes maken. In het stadion zaten namelijk duizenden zeer fanatieke uitsupporters en van enige wanklank was geen sprake.
Craven Cottage
Fulham heeft de naam saaie supporters te hebben, passend bij de deftige wijk waar Craven Cottage in ligt. Waar Crystal Palace duidelijk door veel working class heroes wordt gesteund, is Fulham veel meer van de middenklasse. Beschaafd op een manier die je niet direct met voetbalcultuur associeert. Craven Cottage toont het tegendeel, haast nergens is voetbalcultuur zo goed geconserveerd.
Ook bij dit ‘oefenpotje’ komen tradities uit de verf. De een-tweetjes tussen publiek en spelers zijn glashelder. Met m’n ogen dicht had ik ook geweten wat er op het veld gebeurde. Uiteraard door oe’s en aa’s, maar ook door elk liedje. De teleurstelling van de aanstaande degradatie was voelbaar, maar dit treffen tegen stadsgenoten had nog duidelijk betekenis, ontsteeg de ranglijst.
Een man voor me had duidelijk moeite met de situatie. Ik zag zijn hoofd al vanaf de aftrap steeds dieper zakken. Toen Crystal Palace na 28 minuten scoorde, sprong hij woedend op en liep weg, om niet meer terug te komen.
Ik zag het meer om me heen, mensen die het teleurstellende seizoen maar moeilijk konden verkroppen, toch bleef het stadion gevuld. De fanatieke Crystal Palace-supporters – met enkele duizenden aan een korte zijde – leken hun, al behoorlijk succesvolle seizoen, winnend af te gaan sluiten. 1-2 stond het nog vlak voor tijd.
Toen kwam Chris David nog met een prachtig schot. 2-2. Geen onaardige wedstrijd. Aangezien het voetbal voor mijn neus doorgaans uit de Eredivisie komt, ben ik al snel tevreden.
Het team bedankte na afloop de supporters en de supporters het team. Mooi, maar overbodig, de band was mij tijdens de wedstrijd al volkomen duidelijk.
Nu kan ik aan mijn paniniplaatjescollectie gaan werken voor het WK, ook leuk. Waar de kern van het supporterschap ligt, is me dit weekend echter nog duidelijker geworden. Lang leve het clubvoetbal.