Op zondagmiddag was ik in slaapgevallen op de bank met de tv aan. Toen ik wakker werd zag ik plots een paard potsierlijk huppelen. Iemand gaf hier commentaar bij. Het bleek niet eens Monty Python of Jiskefet. Dressuur is na een hazenslaapje op z’n eerlijkst. Ik schoot in de lach en was meteen wakker.
Paarden zijn natuurlijk de auto’s van voor de auto’s. De lagere klassen gebruikten ze als trekker, busje of vrachtwagen. Alleen de hoogste klasse kon ze ook nutteloos gebruiken. De Ferrari’s van die tijd. Decadentie. We hebben er in de eenentwintigste eeuw ook nog polo, paardenraces en hekjespringen a la Jumping Amsterdam aan te danken. En dressuur dus.
In de twilight zone tussen slaap en ontwaken was het duidelijker dan ooit. Dat dit door Studio Sport wordt uitgezonden is op z’n minst dubieus. Bij een circusprogramma zou het ook niet misstaan. Maar circusdieren worden in dit land beschermd. Voor een paard dat gedrild lijkt voor het Zwanenmeer wordt geapplaudisseerd. Alsof dat arme beest dat weet te waarderen.
Er is in de loop der eeuwen niets veranderd. Deze op een Monty Pythonsketch gelijkende sport geeft ons land namelijk ook nog gewoon een op lucht gebouwde status. Het zorgt dat we voor een klein land altijd nog behoorlijk hoog eindigen op die decadente nonsenslijst, iedere vier jaar. De medaillespiegel van de Spelen. Door een paard tegennatuurlijke pasjes te laten maken. Bizar.
Nu maar hopen dat ik binnenkort niet wakker schiet bij voetbal op tv. Wie weet wat voor waarheid ik daar opeens in zie.