Hoewel ik behoorlijk vaak in een voetbalstadion ben te vinden, is het zelden zonder Ajax. Dat gebeurt hooguit twee keer per jaar. Laatst weer. Op tweede kerstdag – Boxingday – was ik bij Ipswich Town – Queens Park Rangers. Tenminste. Ajax was daar natuurlijk ook, in mijn hoofd. Maar niets daar was witroodwit. Niet eens een oud speler te bekennen.
Familieleden met wie ik er zat, zijn voor de lokale Tractorboys, dus ik voor twee keer driekwartier ook, zo rol ik. Dat het me in wezen worst was wie er zou winnen, gaf wel een hele andere beleving, bevrijdend wel.
Dat ik ben ingeënt tegen middelmatig voetbal is nu wel duidelijk. Het zeer povere potje was erg vermakelijk. Als een van de tweeëntwintig spelers het talent van Mitchell Dijks had gehad, was het al beter geweest, zal ik maar zeggen. Het blijft eeuwig zonde dat de Championship het dit seizoen weer zonder onze linksback moet doen. Al speelde hij bij Norwich, het Feyenoord van ‘mijn’ Tractorboys.
In alles zou QPR mijn club moeten zijn. Uit de hoofstad, met een speelstijl die meer behelst dan de bal lukraak naar voren schieten en hopen op een behoorlijke afloop. Maar zo werkt het natuurlijk niet. De voorkeur van mijn familie bepaalt alles. Voor één wedstrijd omhels ik het PSV-systeem dan maar, zonder de klasse.
Na een minuut of twintig ben ik fan van de rechtsback van Ipswich. Hij bezit dan nog minder talent dan zijn teamgenoten, hij lijkt hier ook een stuk minder mee te zitten. Hij probeert dingen die niet alleen op mijn lachspieren werken. Hij maakt er gewoon het beste van. Mooie kerstgedachte wel.
Uiteindelijk blijft het 0-0. Ipswich staat hoger op de ranglijst, maar had zeker niet meer verdiend. De koppen om ons heen tonen gelukkig iets anders. Die blijven bij het vertrek hangen. Deze magere vertoning heeft niemand koud gelaten.
Ook in de Championship is een bloedeloze 0-0 tegen een laagvlieger van levensbelang. Al jaren weet ik dat ik voornamelijk van Ajax houd, maar bij deze misère leer ik ook weer dat voetbal in het algemeen me ook nooit koud gaat laten. Dat heeft in essentie niets met kwaliteit te maken. Bevrijdend dus.