Onzichtbaar

Mijn favoriete zinloze nieuwsitems zijn die berichten die gaan over Nederlands nieuws dat ook vermeld wordt in het buitenland. Vandaag zijn daar twee voorbeelden van. De dreigbrief van Leidse scholieren en de ondergang van het koningslied. Her en der wordt met trots geschreven dat er ook buiten de grenzen over wordt gesproken.

De rest van de wereld merkt ons even op, we bestaan. Zoiets zal het idee wel zijn. Het is een lieve bevestiging van het feit dat de rest van de wereld ons niet opmerkt en dat we niet bestaan.

Junk

Junk

De laatste dagen vergeet ik steeds nieuw kattenvoer te kopen. Daarom kocht ik laatst uit nood een blikje bij de avondwinkel. Het supermarktspul dat ik mijn kat altijd geef, hebben ze daar niet. Nu gedraagt mijn kat zich als een junk.

Het is overduidelijk hoeveel lekkerder hij het nieuwe voer vindt. Naast dat hij het naar binnen schrokt, probeert hij me nog vaker dan normaal naar de koelkast te loodsen en springt “Junk” verder lezen

Dieet

Dieet

Ik moet echt wat bewuster gaan leven. Mijn dagelijkse innamepatroon loopt een beetje de spuigaten uit. Er is ook zoveel tot mijn beschikking, dat mijn zeer ongezonde levensstijl er heel sneaky in is geslopen. Elke ochtend de krant, extra journaals, opgewonden Twitter- en Facebookberichten. Er is geen nieuws dat aan me voorbij gaat.

Een vriend wees me op dit Guardianartikel over hoe slecht nieuws voor je is. En ik ben het ermee eens. Door mijn allergie voor royalty-items had ik deze weken al besloten om geen nieuws meer op televisie te kijken. Wat er op neerkomt dat ik helemaal geen tv meer kijk. Want eerlijk gezegd kijk ik – als er geen voetbal is – haast alleen nieuwsprogramma’s. Een neveneffect “Dieet” verder lezen

Nee, wij zijn een lekkere soort

In de krant lees ik over de bronaap. De schakel tussen aap en mens. De Australopithecus sediba. Een wezen dat van boven nog veel van een aap had, maar al ons onderstel leek te hebben.

Het kon zich niet makkelijk voortbewegen en had ook andere gebreken. De perfecte voorloper dus. Want wij zijn natuurlijk nog steeds een behoorlijk gemankeerde soort. Zo snel en soepel als ik mijn kat bijvoorbeeld een paar keer per dag de trap op en af zie rennen doet geen mens hem het na. Lichamelijk zijn maar weinig zoogdieren zo onhandig als wij. Dat wij gereedschap en andere apparaten kunnen gebruiken, vind ik een wat slappe compensatie. Het is dus te hopen dat de evolutie nog flink met ons aan het kneden is. Je gunt onze na-ouders een beter leven. We zijn natuurlijk ook niet anders dan een tussensoort. Een bronmens. Zo moet dat hele evolutie-gebeuren toch werken? Doorontwikkelen of uitsterven lijkt me.

Waar ook “Nee, wij zijn een lekkere soort” verder lezen

Beer

Beer

Nergens wordt de onmetelijke nietigheid
van ons bestaan zo schaamteloos vertoond
als ’s nachts. Ontelbare wolkeloze lichtpuntjes
op zwart. Zwevende gloeiende massa’s
die soms al miljoenen jaren niet meer bestaan.
Onvatbaar.
Maar nee hè?
Dat stomme keukenkastje schiet weer open.
Die spelbreker die ons met beide benen
hier houdt. Het lekker weer verpest.

Jaja, sommige lichtresten vormen een pan
met een steeltje. We worden er ooit allemaal
op gewezen. Maar waarom?

Snel dicht die gordijnen, pitten. En welkom terug
op aarde.

Maggie

Maggie

Margatet Thatcher. Ja nu is het makkelijk praten. Sluiten van al die mijnen, alles zo’n beetje privatiseren, oorlog voeren om een soort Texel in het zuidelijkste Zuid Amerika. Het kost me moeite om voor deze IJzeren dame sympathie op te wekken. Toch is het de eerste staatsman – man ja – waar ik ooit van op de hoogte was.

Ze was premier van mijn vijfde tot mijn zestiende en omdat de helft van mijn familie Engels is, was ik al gauw van haar bewust. Ruud Lubbers had meer indruk moeten maken, maar bij hem moet ik vooral aan het tuut tuut tuut van André van Duin denken. Die Spitting image persiflage van Maggie was ook al een stuk krachtiger. De tirannie van Maggie is “Maggie” verder lezen

De duivel rijdt Mercedes

De duivel rijdt Mercedes

Laatst zag ik een spotje van Mercedes op tv die treffend de reden van ons bestaan op aarde neerzet. Op internet kan ik het gek genoeg niet vinden, maar het plot is zo verteld.

Een jongen krijgt een lift van een man in een… Mercedes. De jongen kijkt likkebaardend om zich heen. De man vraagt: “Wat ga je volgend jaar doen nu je klaar bent met je opleiding?” “Ik ga een jaar reizen.” “Interessant.”
De jongen wordt gedropt bij zijn ouderlijk huis en loopt bij binnenkomst gelijk zijn vader tegen het lijf en zegt: “Pap, ik ga toch in op je aanbod om volgend jaar bij jou op de zaak te werken.” Vader: “Interessant”.

Fascinerend. Mercedes denkt dus automobielen te verkopen met de boodschap dat je dromen najagen in het niet valt bij een klote-baantje nemen om materialistische spierballen te kunnen tonen. En natuurlijk hebben ze gewoon gelijk. Dit werkt ongetwijfeld. Bewonderenswaardig hoe eerlijk ze hierover zijn. Angst om de schone schijntrein te missen is een belangrijke marketingtool. Zo doorzichtig als bij de Duitse pooierbakkenfabrikant heb ik het echter zelden gezien.

Taboes

Taboes

Het laatste taboe. Vul het in bij Google en je krijgt ontelbare hits met allemaal weer een ander laatst taboe. NSB-kinderen, masturbatie, luiheid en zelfdoding bij ouderen, om de eerste vier te noemen. Misschien is de veelheid aan taboes zelf wel een taboe. In de eenentwintigste eeuw is alles onderhand toch wel zo’n beetje bespreekbaar? Niet dus.

Het zal ook wel een taboe zijn dan taboes een nut hebben. In die film met Jim Carry waarbij hij alleen nog maar de waarheid kan vertellen, zegt hij veel zeer ongemakkelijke dingen die je beter voor je kunt houden, maar die gewoon heel waar zijn en voor iedereen herkenbaar. Toch is wat het personage doet niet iets wat een mens doet. Dingen voor je houden is dat wel. Menselijk. Onbespreekbare zaken horen gewoon bij onze soort. Bij onze beschaving.

Omdat we als mensheid zulke goede onbespreekbare zaken wegstoppers zijn, hebben we wel een handicap. Sommige dingen hebben we namelijk zo goed weggestopt, dat haast niemand er echt meer naar durft te kijken. Een voorbeeld.

Op Facebook verscheen op mijn tijdlijn de volgende stelling: “Het is verboden om te bellen in de auto. Het is verboden om te roken in de kroeg. Het is verboden om zonder ID rond te lopen. Het is verboden om zonder autogordel te rijden. Maar een pedofielenvereniging kan niet verboden worden?” Iemand had dit erop gekwakt om zijn afkeer van pedofilie kenbaar te maken.

Het duurde niet lang voor het door duizenden werd gedeeld. Belachelijk vond iedereen het inderdaad. Zelf maakte ik een grote vergissing. Omdat ik het een wat ongefundeerde actie vond, reageerde ik met mijn mening. Ik reageerde op iemand die als reactie “waanzin” plaatste. Ik schreef:

“Zeker geen waanzin. De gevoelens van een pedo kun je “Taboes” verder lezen

Ik geloof in broez’n

Ik geloof in broez’n

Het is Pasen. Uiteraard een veel gewichtiger feest dan Kerst. Iedereen is ooit geboren, als later dan blijkt dat je een opmerkelijk iemand bent geweest, kun je rond dat leven best een kalender en jaartelling bouwen. Prima. Zonder kruisiging en wederopstanding was die knakker echter heus zo groot niet geworden. Hadden die gasten het Nieuwe Testament ook niet geschreven.

Zelf ben ik overigens niet gelovig. Of nee, zeggen dat je als mens niet gelovig bent, is als een kat die niets met muizen heeft. Mijn religieuze beleving is in ieder geval niet verbonden aan kerk, synagoge of moskee. Ik probeer het mysterie van onze sterfelijkheid uit andere zaken te halen. Geef veel te veel tijd en geld uit om bijvoorbeeld live bandjes te zien, die thuis uit de speaker veel beter klinken.

Ook geloof ik in voetbal. Ik ga bijna over me nek als ik het opschrijf, maar deze week kan ik er echt niet omheen. Er is namelijk een betaald voetbalclub in zwaar weer. Er zijn wat acties op touw gezet voor een wederopstanding. Ik moest er even over nadenken of ik ook wat wilde geven. Het is een mooie club met een legendarisch stadion. De Langeleegte, de naam alleen al. Taalkundig zijn daar sinds kort ook broez’n en pomp pom pom bijgekomen. Prachtig allemaal.

Maar verder moet ik bekennen dat ik nooit naar de Jupiler league kijk, nooit in die verre streek kom en ook geen seconde meer aan sc Veendam zal denken als ze niet meer zouden bestaan. Toch “Ik geloof in broez’n” verder lezen

Held

Als kind bracht ik zomers voor een groot deel door op en om het water. We hadden een zeilboot. Mijn vader zag ik behendig met lijntjes, zeildoeken en dieselmotoren in de weer. Naarmate ik ouder werd ontdekte ik dat hij maar wat liep te prutsen. Pas als puber had ik door dat hij twee linkerhanden had. Ingewikkelde dingen moest hij noodgedwongen uitbesteden. Altijd. Het was niet eens een teleurstelling, meer de normale loop der dingen.

Helaas lijkt er geen eind te komen aan dit soort ontmaskeringen. Er is nog maar een iemand die ik op kan noemen die de touwtjes helemaal in handen lijkt te hebben. Zeker geen politicus of andere beleidsbepaler. Daarvoor volg ik het nieuws iets te nauwgezet.

Wie overblijft is journaallezer Herman van der Zandt. Met zijn eeuwige nonchalante houding lijkt hij zich vakkundig neer te hebben gelegd bij het gepruts dat nou eenmaal bij het leven hoort. Hij is de enige die ik kan bedenken die daardoor echt bekwaam is.
Oordeel zelf.