Sjoerd Mossou heeft het dit weekend in zijn AD-column, die ik altijd graag lees, over Wim Kieft. Er is niets dapper aan de openhartigheid van Wim Kieft is de titel. Gedurende het stuk wordt me niet helemaal duidelijk wat zijn boodschap is.
Dat Wim Kieft met zijn decennialange cocaïne-verslaving naar buiten komt, moet hij natuurlijk helemaal zelf weten. Aangezien hij in de schuldsanering zit, lijkt de kans me groot dat hij het vooral doet om hier uit te komen. Nou en? Hij heeft een interessant verhaal, is voor velen een aansprekend figuur en kan voor een enkeling een steun zijn. Zijn ellende kan nog ergens toe dienen. Om hier een moralistisch stukje aan te besteden, lijkt mij niet meer dan borrelpraat.
Het enige goede aan het stuk vind ik dan ook dat Mossou zijn (overleden) oma’s te verwachten teleurstelling als rode draad neemt. Want meer dan dit kan zijn boodschap niet zijn. De teleurstelling over een held die van zijn voetstuk valt.
Weggooier
Neem de titel al. Er is niets dapper aan de openhartigheid van Wim Kieft. Ik heb nergens kunnen vinden dat iemand beweert dat het dapper is. Zeker Wim Kieft – meester van de zelfrelativering – zegt dit niet. Mossou beweert er moeite mee te hebben dat Kieft ‘een rubberen persoonlijkheid’ heeft. Geen ruggengraat. ‘Weggooiers’ noemen hij en zijn oma dit soort mensen.
Kieft is gewoon een slappeling. Dus? Het lijkt me sterk dat de grote ex-voetballer dit zelf zou tegenspreken. Dit maakt zijn boek in mijn optiek juist des te waardevoller. Volgens mij zijn er meer rubberen persoonlijkheden dan helden in de samenleving, dus van Kieft kunnen we netto meer leren dan van een New Yorkse brandweerman.
Mossou schrijft: “Wim Kieft noemde die verslaving ‘een ziekte’. Dat mag, maar het spijt me, ik geloof daar niet zo in. Ik voel heus mededogen met junks, ik vind ze zielig, maar in veruit de meeste gevallen begon het probleem met een rubberen persoonlijkheid. Dat is iets heel anders dan een ziekte.”
Hij heeft duidelijk zelf niet veel met psychische stoornissen te maken gehad en zich er ook niet in verdiept. Dit kan ik hem niet kwalijk nemen. Wat ik alleen niet begrijp is dat hij een ervaringsverhaal waar we wat van zouden kunnen leren, wegzet als oninteressant omdat het niet dapper is van de hoofdpersoon om er mee naar buiten te komen. Op mij komt dat over of je een boek niet zou lezen vanwege de kleur van de kaft. Het doet er helemaal niet toe.
Eindelijk is er eens een keer zo’n boek over een (ex-)voetballer met een boodschap en dan zou je het links moeten laten liggen vanwege een rubberen persoonlijkheid? Ik vrees dat ik met een soortgelijke levensvisie nooit meer mijn bed uit zou komen. Daar is het dan namelijk al snel te laat voor.