Vandaag in de Volkskrant een artikel met de prachtige ondertitel ‘vijf mythen over winterbanden’. Hoera! Het seizoen is dus geopend. In kroegen, bedrijfskantines en op verjaardagen mogen we ons weer in de moeder aller gespreksonderwerpen storten: winterbanden.
Over roken, belasting betalen, drugs, autogordels, fietsverlichting, waar te rijden met je snorfiets is de overheid je al voor geweest. Je kunt ‘t er met elkaar over hebben, maar wat je mening ook is, het gaat er enkel nog om of je je wel of niet aan de wet houdt.
Zo niet bij dat heerlijke seizoensgebonden onderwerp. Winterbanden zijn in dit vlakke land met gematigd zeeklimaat niet verplicht. Het lijkt of je helemaal autonoom mag beslissen of je voor een paar tientjes de hele kleine kans op een korter leven – van jou en anderen – dekt, of dat je toch het risico neemt. Maar zo simpel ligt het – gelukkig – niet.
Kans
Het interessantste van winterbanden is juist dat het wat ingewikkelder licht dan bij Russisch roulette. Winterbanden remmen op een droog wegdek namelijk iets minder goed. Dat compenseren ze ruimschoots met superieure daadkracht bij regen en sneeuw, maar hier in Nederland heb je in de winter nou eenmaal ook veel met droge wegen te maken. Winterbanden verhogen op die dagen de kans op een ongeluk juist. Miniem, maar toch.
De hoofdtitel van het Volkskrantstuk (in de papierenversie) is: ‘Wat u ook doet: géén vierseizoenenband’. Er is geen compromis. Het dilemma in een notendop.
Ik hoop dat de overheid nog lang haar vingers van het onderwerp afhoudt. Op deze manier is het bijzonder leerzaam. Hoeveel heeft een mens over voor een veronderstelde veiligheid waar nooit gedegen onderzoek naar gedaan is?
Ik stel voor dat we borrels en feestjes zo veel mogelijk in deze periode met dit gewichtige onderwerp openen. Het zal je de hele avond ten dienst staan. Je mening over winterbanden zegt misschien meer dan je zou denken. Een solide basis ook voor IS-, Zwarte Piet- of Economische Crisisdiscussies. Met winterbanden kun je werkelijk alle kanten op. Het zou zelfs een kapstok kunnen zijn om te bepalen bij wie Eerste Kerstdag gevierd moet worden.