Ranzig

Mocht je je afvragen wat er met je geld voor de Postcodeloterij gebeurt. Dat gaat naar de dagelijkse communicatie met mij, sinds ik ben gestopt.

Kennelijk kunnen ze niet zonder me. Het komt zelden voor dat ik mijn mailbox open en geen gluiperige bedeltekst van ze zie. Maak kans op bladibladibla is vaak de strekking. Ook de tweewekelijks brievenbusbrief heeft een hoog chanteergehalte. Zonder ooit iets te openen is dat met koeienletters zichtbaar.
Opzouten met die zooi. Ik ben gestopt met een reden. Ik kots namelijk van het bedrijf. Zou er iemand in Nederland lid zijn vanwege de goede doelen?

Als ik op verjaardagen over mijn afkeer begin, krijg ik keer op keer te horen dat mensen toch lid blijven. Omdat ze het niet zouden kunnen verdragen als mensen in hun straat veel geld zouden winnen en zij niet. Pure chantage dus. Het verbaast mij dat dit van de wet mag.

Ik weiger om nog langer aan deze vuiligheid mee te doen. Loop nu dus het risico om jaloers te worden. Het zij zo.

Ik weet ook wel dat onze samenleving drijft op het idee dat niemand het slechter wil hebben dan de buren. Maar hoe dit bedrijf met dit gegeven koketteert is schaamteloos. Hebzuchtporno. En dan niet van de onschuldige Sylvia Christel soort. Nee, meer iets met dieren, met dorpsomroeper Gaston in de hoofdrol.  Winnen doen je bij… m’n reet.

Wat loop ik eigenlijk te zeuren? Er gaat toch ook behoorlijk wat van dat geld naar goede doelen? Ja, maar als iedereen het geld dat ze in deze vuiligheid stoppen direct aan liefdadigheid zou uitgeven, dan werden er heel wat betere dingen mee gedaan.

De tactiek achter de alom aanwezigheid van deze gore postcodeporno vind ik bijzonder indrukwekkend. Ranzig. Maar indrukwekkend. Marketingtechnisch is het een wereldbedrijf.
Half Nederland rijdt bijvoorbeeld op zo’n niet te missen clownsfiets van ze. Dat de rijwielbranche in Nederland hier aan onderdoor gaat is bijzaak. Schimmige gokbedrijven staan nou eenmaal niet bekend om hun medemenseljkheid.

Ook hoor ik regelmatig van mensen  dat ze wat hebben gewonnen.  IJs of chocola of zo. Langs sportvelden zijn ze niet te ontwijken. Om over radio en tv maar te zwijgen. En natuurlijk delen ze agenda’s uit. Want stel je voor dat er een Nederlander zou zijn die een dag niet aan ze denkt. Viespeuken. Bah.