De keren dat ik onopgelegd heb gerouwd, vond ik het een geruststelling dat het leven schaamteloos doorging. Dat mensen gewoon doorwerkten, naar de supermarkt gingen, de kattenbak bleven verschonen. Het leven zal nooit banaler worden dan als er een dierbare is gestorven. Dat heb ik persoonlijk altijd als een wrange troost ervaren.
Nú heb ik geen recht van spreken. Die vliegtuighel raakt mij alleen op afstand. Haast als ramptoerist. Net als iedereen vind ik het onbevatbaar, afschuwelijk en het lijkt ook bij mij – door adres en paspoort – dichterbij dan de gebruikelijke ellende. Maar zover ik weet zaten er geen bekenden van me op die vlucht. Iedereen die minder mazzel heeft, wens ik alle sterkte van de wereld.
Raadsel
Wat nationale rouw behelst, is me verder een raadsel. Juist rouwen lijkt me iets waar je je eigen weg in moet vinden.
Nationale symbolen en ambten kunnen niet om deze gebeurtenis heen, dat is nogal wiedes. Vlaggen en hun stokken, ministers, Rutte en koninklijk-belasten kunnen niet anders dan juist nu hun gezicht laten zien. Dat is hun werk. Maar wat wordt er nou precies verwacht van bakkers, IT’ers, artsen, acrobaten en van mij?
Als jullie het niet erg vinden, ga ik – op dit stukje na – gewoon verder met mijn leven. Niet als diskwalificatie van het bestaan van een nationale rouwdag, dat vind ik verder helemaal prima. Ik hoop alleen dat het niet dwingt tot een morele tik hier en daar, om scheve ogen te voorkomen.
Rouwen is iets heel persoonlijks, vooral na een onnatuurlijke dood, weet ik. Daar moet je volgens mij ongedwongen je privé-protocollen voor kunnen vinden.
Nogmaals sterkte aan een ieder die dat kan gebruiken.
Eén gedachte over “Nationale rouw?”