Die Bucket Challenge voor ALS vind ik geweldig. Elke ziekte verdient aandacht en vooral geld om het uit de wereld te helpen. Wat ik er briljant aan vind is dat er met dat ijskoud water over iemand heen gooien iets simpels is gevonden om heel even dicht in de gemoedstoestand van een lijder aan de ziekte te komen. Super krachtige reclame.
Voor Altzheimer heb je ook zo’n campagne. Op verschillende manieren wordt iemand zodanig in de war gebracht, dat het net moet zijn als hoe iemand zich met die ziekte voelt. Geweldig. Die bewustwordingscampagne dan.
Nu heeft niet elke ziekte de enorm wrange mazzel om je er zo snel enigszins in te kunnen leven. Hongersnood zou bijvoorbeeld al nooit een soortgelijke campagne kunnen voeren. Het is niet iets waar we ons hier veel bij voor kunnen stellen. Niets ten nadelen van de ALS-campagne – die vind ik zonder een greintje cynisme fantastisch -, maar ziektes die zo reclamegeniek zijn, hebben nou eenmaal iets wat ziektes zonder dat ‘sexappeal’ missen. Ze discrimineren niemand. Hongersnood overkomt bijvoorbeeld alleen de allerarmsten.
Psychiatrische ziekte
Waar iedereen opstaat tegen kanker en met ijswater even voelt wat hem of haar met ALS zou kunnen overkomen, zijn er nou eenmaal ook veel ziektes waar je je minder goed in kan leven. Zelf ben ik de laatste jaren – noodgedwongen – erg bewust geworden van het bestaan van psychiatrische ziektes. Hier is reclametechnisch iets vreemds mee aan de hand. Hoewel een op de drie mensen er mee te maken gaat krijgen in zijn of haar leven, rust er een taboe op dat bij ALS en kanker minder bestaat. Ergens staan de symptomen misschien wel te dicht bij herkenbaar gedrag.
Angst, depressie of een manie zijn misschien vrij eenvoudig om te zetten in een bucket-challenge-achtige campagne, maar ik betwijfel of het een succes zal zijn. Iemand laten schrikken, doen of een dierbare net is overleden, of iemand wijs maken dat hij een miljoen heeft gewonnen, bewerkstelligt dan wel iets wat op voorgaande aandoeningen lijkt, veel begrip zal het niet kweken. Los van dat het weinig sympathiek is, zijn het verder heel normale menselijke gevoelens, toch? Niet als er buiten je eigen lichaam geen aanwijsbare reden voor is.
Wat ik wil zeggen? Niet veel eigenlijk. Blijf gewoon geld storten naar aanleiding van de ALS-campagne en vergeet ook de andere ‘minder sexy’ goede doelen niet op z’n tijd.