Hitler
De boekenweek blijft toch een van de sympathiekste vormen van agressieve propaganda. Elk jaar trap ik er weer met liefde in. Niet dat ik de rest van het jaar niet in boekhandels te vinden ben, maar halverwege maart is een zekerheidje.
Wat ik wel vreemd vind bij al die aandacht voor schrijvers in de aanloop naar dit lees-ons-rijker gebeuren, is dat het haast altijd fictie-schrijvers betreft. Niks mis met literatuur natuurlijk, maar de non-fictie blijft wel behoorlijk onderbelicht. Een genre dat ik minstens zoveel lees.
Bij Scheltema, of hoe het tegenwoordig ook heet, negeerde ik dus al die schreeuwerige koop mij romans op de begane grond eens een keer en nam gelijk de roltrap.
Vreemd, voor non-fictie zijn er opeens allerlei categorieën. Waar De Aanslag beneden nog in de buurt van De gelukkige huisvrouw ligt, zijn geschiedenis en sociologie (pornografie is er niet) boven opeens twee verschillende afdelingen.
Hmm lastig. Ik begon maar gewoon te neuzen. Pakte wat boeken. Mijn tactiek is om een willekeurige bladzijde open te slaan en wat te lezen. Nooit de eerste bladzijde. Desnoods ook de achterflap. Het voordeel van deze afdelingen is dat je nog niet bent verpest door ranzige marketing. Meestal ken je de schrijver nog niet. Je bent dus meer op jezelf aangewezen. Uiteindelijk had ik het boek dat onweerstaanbaar voor me was te pakken. Hitler. Jawel, een biografie over de führer, door Willem Melching.
Inmiddels ben ik bij 1933, hij heeft de macht te pakken. Hij heeft hierbij veel geluk gehad. Zijn macabere plannen zijn absoluut niet populair. Maar door zijn economische beleid weet hij 36 procent van de stemmen te krijgen. Wist je trouwens dat Hiedler de achternaam van zijn stiefvader was? Zelf maakt hij er Hitler van. Wie zijn biologische vader is, is niet helemaal duidelijk. In zijn tijd in Wenen is hij trouwens als verkoper van ansichtkaarten op een gegeven moment zo arm dat hij op bankjes in het park moet slapen.
Een boek dat de geschiedenis toch in een ander perspectief zet. Deze kluns heeft dus al die gruwelen op zijn geweten. Dan moet de tijdsgeest ook wel een rol hebben gespeeld. Behoorlijk interessant. Probeer het maar eens te verzinnen.
Een rake keus. Kan niet wachten totdat ik bij ’40-’45 ben. Leve de boekenweek. En leve de non-fictie.