Ik blijf ondanks alles fan van Luis Suarez. Waarschijnlijk zelfs dankzij alles. Suarez is gewoon gek, veel meer is er niet aan de hand.
En dan bedoel ik niet gek als oom Bas die bij kinderpartijtjes op commando op zijn hoofd gaat staan. Nee, diagnosticeerbaar gek. Met een diagnose die nog uitgevogeld moet worden. Die ongetwijfeld zijn naam zal dragen.
Misschien moeten topspitsen wel gek zijn. Voetbal bestaat uit een herhaling van dodelijk saaie en voorspelbare patronen. Totdat zij de bal krijgen. Het is hun taak om de voorspelbaarheid te doorbreken, zodat er kan worden gescoord.
Luis z’n overtredingen zijn geen afgezaagde elleboogstoten of gestrekte benen op enkels of knieën, net als dat zijn goals geen intikkertjes zijn.
Hij bijt dus zo nu en dan schaamteloos in mensen. Zacht, haast liefdevol. Oké, hij laat wel gebitsafdrukken achter, maar het is veel minder schadelijk dan de gangbaardere houthakmethodes. Het is alleen veel te excentriek. Zo’n origineel vergrijp krijgt automatisch veel meer aandacht. Zijn kracht is zijn zwakte. Hij is veel te schaamteloos anders.
Zijn invloed reikt daardoor wel veel verder dan het groene vlak. Hij staat bijvoorbeeld al jaren in het Urban-woordenboek. Zijn naam is op pleintjes synoniem voor schaamteloze valsspeler geworden. Binnenkort staat hij ook in de DSM, het handboek voor psychiaters.
Ik ben nog altijd fan van Luis Suarez. Een man die me helpt om aan de alledaagse sleur te ontsnappen, ook al doet hij dat door zijn beperkingen zo openlijk te tonen, waarschijnlijk juist zelfs daardoor.