Elite
De laatste dagen hoor en lees ik regelmatig het woord elitair of nog verwarrender: elite. Een woord dat helemaal niet bij Nederland past. Een standenmaatschappij hebben we hier niet. Een aankomende koning die meent te moeten zeggen dat hij geen Bertha 38 wil zijn, snapt dan misschien niks van zijn functie, maar wel alles van zijn land. Afkomst doet er inderdaad niet meer toe.
Keeping up Appearances of Schone Schijn was niet voor niets een populaire serie hier. In Groot Brittannië was het vooral herkenbaar voor sociale ladderklimmers, hier kon werkelijk iedereen zich er in vinden. Hyacint Bucket die Bouquet wil heten is een perfecte ambassadrice voor onze continue worsteling over hoe je te gedragen, in een land zonder leidraad.
Ze is zo bezig met haar appearance, dat niemand meer bij haar in de buurt wil zijn. Niemand weet hoe je je bij zoveel wispelturigheid moet gedragen. Nederland in een notendop. Waar in Engeland nog voldoende gefokte menselijke Bertha’s met rangorde rondlopen, mensen die zogenaamd goed gedrag en smaak met de paplepel binnen krijgen, daar zijn wij hier aan ons lot overgelaten. Leuk, maar ook wat verwarrend.
Er is dus geen culturele elite hier. Oké nationale feestjes worden een rommeltje. Een ingebouwd protocol is weg. Maar waarom is dat erg? Je kunt het makkelijk negeren als het je niet aanstaat. Kijk gerust wat verder. Volgens mij kunnen we prima leven zonder een duidelijk cultureel kompas. We zouden hooguit wat vaker onze innerlijke Hyacint Bouquet los kunnen laten.