Blatter roemt fair play van bijtgrage Suárez, lees ik in een tweet van VI. Ik moet lachen, lees het gelinkte artikel en verander van stemming. Voor zo’n beetje het eerst in mijn leven gaat er door mij heen dat Blatter wel eens gewoon gelijk zou kunnen hebben.
Wat Suárez heeft gedaan is ronduit bizar. Ik ben er persoonlijk van overtuigd dat hij bij alle drie zijn bijtincidenten ontoerekeningsvatbaar was. Niet dat ik psycholoog of psychiater ben, maar ik heb er wel veel over nagedacht.
Met bijten op een voetbalveld schiet je niets op. Na drie kannibalistische acties is er maar een slachtoffer: Luis Suárez.
Als hij bij vol bewustzijn was geweest, dan had hij het niet gedaan. Dan was hij zeker voor een ouderwetse elleboog of trap op de enkels gegaan, veel effectiever in zijn sport.
Met een beet word je alleen als gekkie gezien, meer bereik je er niet mee. Weer bij volle bewustzijn moet de wereldspits dan ook vol schaamte zitten, dat kan niet anders. Kom hier maar overheen, zeker deze laatste keer, met het hele Uruguayaanse volk dat de waarheid uit liefde met je mee wil verdringen. Dan ben je groots. Blatter heeft gelijk.
Parallellen
Ik hoop dat Sepp de parallellen met zijn loopbaan ziet. Roekeloze acties, schaamte, inzicht, verontschuldiging. Waar de FIFA-baas in deze opsomming zit weet ik niet, ik hoop bij schaamte. Of hij ooit tot een verontschuldiging komt? Daarvoor is het waarschijnlijk veel te laat. Daarvoor is de catastrofe al veel te groot. Want zijn roekeloosheid heeft meer slachtoffers opgeleverd. Veel meer.
Daarom spreekt Blatter ook die lovende woorden over Luis Suárez. De bewondering is oprecht. Het zou ook best eens jaloezie kunnen zijn. Iemand die zich voor bizarre daden, gepleegd in een vlaag van verstandsverbijstering, wél publiekelijk durft te verontschuldigen, is namelijk veel en veel groter dan hij. Zo’n stap terugzetten, dat zou hij nooit durven. Of wel?