Ik zie mezelf als een filmliefhebber, maar kan dat al jaren niet hardmaken. Vorig jaar heb ik bijvoorbeeld maar een film in de bioscoop gezien. Een vrij slechte nog wel. Het was wel een aardige productie hoor, met goede acteurs en best een oké verhaal. Maar enorm stigmatiserend.
Eén bevolkingsgroep werd neergezet door hele eendimensionale figuren, aan wie direct te zien was dat zij het kwaad uit een onderdrukkende schurkenstaat, Iran, vertegenwoordigden. Gijzelnemers en toevallige passanten op een markt gedroegen zich eender. Robots dus. De Noord-Amerikanen waren daarentegen stuk voor stuk echte mensen met veel verschillende eigenschappen. Persoonlijkheden. Ik kreeg in die zaal behoorlijk last van plaatsvervangende schaamte.
Toen ik Kuifje in Afrika voor het eerst las, kende ik dit gevoel nog niet, maar in 2012 komt zo’n confrontatie met de menselijke tunnelblik best hard bij me binnen. Zeker omdat het op een waargebeurd verhaal is gebaseerd. Niet zoals bij Rambo, maar echt echt. Niet bepaald een stimulans om vaker naar de film te gaan.
Nu blijkt de betreffende vertoning gisteren de Oscar voor beste film te hebben gewonnen. Argo dus. Ach, mij verbaast het niet eens. Filmtechnisch zal het een briljante productie zijn en voor nuance zit je in Hollywood natuurlijk helemaal verkeerd. Het zegt uiteraard het allermeeste over mij.
Toen ik Kuifje in Afrika voor het eerst las, vond ik James Bond ook leuk. Dat is al lang niet meer het geval. Voor dat Oscargebeuren behoor ik niet echt meer tot de doelgroep vrees ik. Heel toevallig las ik ergens iets over die prijs voor Argo. Jaren terug had ik het ’s ochtends vroeg al geweten. Had ik het misschien zelfs al live gezien.
Ik zal proberen me niet teveel af te laten leiden door dat gouden beeldje voor zo’n zwart-wit script. Weet best dat er veel mooie films te zien zijn. Zal er nu ook echt een aantal gaan kijken. Al is het maar om de domper van dit jaar te boven te komen.