In de Volkskrant een fascinerende foto van woedende, voornamelijk vrij jonge, mannen op de publieke tribune van het Franse parlement. Er is net een wet aangenomen waardoor homo’s kunnen trouwen en kinderen kunnen adopteren.
Het fascineert me omdat ik me in probeer te leven wat er door ze heengaat. Zijn ze bang dat ze nu met een homo moeten trouwen? Vrezen ze een kind te krijgen dat ze niet op kunnen voeden, zodat het mogelijk door een homostel wordt geadopteerd? Het lijkt me sterk. Feitelijk zal het hun leven niet veranderen.
Het zal wel angst zijn. De wereld zoals zij die kennen verandert. Dat gebeurt uiteraard constant, maar dit doet ze pijn. Wat enigszins raar is, omdat we bij uitstek een diersoort zijn die aan verandering gewend zou moeten zijn.
Een Leeuw ergens in Afrika zal grofweg zo’n beetje hetzelfde leven hebben als een voorouder van duizenden jaren geleden. Als ik aan het leven van mijn opa denk, gaat het duizelen van al die verschillen met hoe ik dagelijks mijn ding doe.
We zijn soms best jaloers op die leeuw. Ik zie het aan die woedende lui op die tribune.