Categorie: Uncategorized

In het Vondelpark kwam ik laatst iemand tegen die helemaal de weg kwijt was. Ik deelde enkel mee dat ik de nieuwe messias was. Gewoon om me voor te stellen. Ze leek niet eens te luisteren en liep door alsof ik niet bestond. Aan haar tred was duidelijk te zien dat ze niet wist om te gaan met mijn visionaire blik.

Het bleek al snel dat er helemaal geen normaal mens meer in de stad te vinden was, dus ging ik maar naar huis. Mijn vriendin bleek daar het pad ook behoorlijk te zijn kwijtgeraakt. Een doodenge ervaring, om de enige te zijn die nog bij de pinken is. Het vreemde is namelijk dat jij dan juist als de ontoerekeningsvatbare wordt gezien.

Zij belde dus 112 en “Knettergek” verder lezen

Dat het leven geen enkele zin heeft, daar ben ik nou wel uit. Een geruststellende gedachte. Ik kan dit feit nu namelijk makkelijk naast me neerleggen en zinvolle dingen proberen te doen. In een zinloos leven is dat erg makkelijk, want er diep over nadenken heeft toch geen zin.

Op de Lowlandscamping waar ik stond, was er echter een inlooptent van evangelisten die bovenstaande gedachte vast van me af zouden willen peuteren. Met de allergrootste boog mogelijk liep ik er dus omheen. Van een afstandje zag ik wat mensen met glimlachen die bij geen enkel amateurtoneel gepikt zouden worden. En lui die heel naturel hun verhaal stonden te doen. Het was meteen duidelijk wie de passanten en wie de bekeerders waren.

Mensen die menen de waarheid in pacht te hebben over onze sterfelijkheid, wantrouw ik direct. Dat is “De zin van camping 5” verder lezen

In verschillende kranten was het gister en vandaag een berichtje in de kantlijn: in een voorstad van Parijs gaan ze – al aanwezige – camera’s van de gemeente inzetten om het niet opruimen van hondenpoep te beboeten. Ik vind dit een doodenge ontwikkeling en begrijp niet dat dit geen groter nieuws is.

Kom op zeg, dat kan ik toch niet menen? Met wat er nu in Egypte gebeurt, vind ik hondenpoepnieuws belangrijk? Ja, maar dat heeft vrijwel niets met hondenpoep te maken. Of het nou om spugen op straat, hondenpoep of een verkrachting gaat, camerabeelden gebruiken als sluitend bewijs voor een reprimande van de overheid, dat mag gewoon niet gebeuren. Nooit. Dat is 1984 van Orwell voor het echie. Het kan nooit meer dan bewijsmateriaal zijn.

De discussie over waar je vrijheid eindigt en de bemoeienis van de overheid begint, is natuurlijk zo oud als de beschaving. Snowden heeft het ook weer actueel gemaakt. Toch is het kwartje bij mij pas echt bikkelhard gevallen bij het hondenpoepbericht. Juist omdat het in al die media er zo nonchalant terzijde bijhangt. Alsof het niemand wat uitmaakt. En dat vind ik eng. Doodeng.

Zo kan de maatschappij niet geworden zijn. Een “Was hondenpoep maar echt het probleem” verder lezen

Als lulligheidsfetisjist ben ik op weg van Noord-Hollandnoord naar Friesland eens halverwege de Afsluitdijk gestopt om de souvenirshop te bezoeken.

Ik hou van de Afsluitdijk. Natuurlijk is het om te beginnen gewoon een wereldwonder. Zo’n lange asfaltstreep op de reden waarom Flevoland uit de oude Zuiderzee getoverd kon worden. Wij nemen het zoete water van het IJsselmeer voor lief, maar dat is niet vanzelf gegaan. De tekst op een één en al noestige arbeid uitstralend plakkaat naast de shop “een volk dat leeft bouwt aan de toekomst” zal ik ook zeker niet tegenspreken.

Voor mij is de dijk echter vooral jeugdsentiment. Decennialang was het namelijk de levensader tussen mijn vader en zijn broer, mijn oom. Vaak ben ik er dus overheen gereden. En omdat mijn vader in de auto altijd in een aardrijkskunde- en geschiedenisleraar veranderde ben ik door heel Nederland al overbewust van waar ik rijd. Op de grens tussen IJsselmeer en Waddenzee wordt dit nog eens behoorlijk versterkt.

Ik denk niet dat het meisje van de souvenirshop nog soortgelijke gevoelens koestert tijdens haar werk. Op “Lulligheidsfetisjist” verder lezen

Afgelopen zaterdagnacht zat ik ineens op een trap met een duur drankje in mijn hand en werd boos.

In de rij werden we voor gek verklaard dat we al probeerden om binnen te komen. Kennelijk droegen we de verkeerde soort kleren. Mijn Engelse vriend die in Londen woont deed toch zijn best om onze groep naar binnen te praten, dat kan hij als geen ander. Mij verbaasde het niet dat het hem lukte.

De ruimte was niet bijzonder. Lux aan de Marnixstraatachtig maar dan een derde van de afmeting en dus een trap waar we naar werden verwezen. De Londense jongens leken vereerd en ik werd dus boos. “Als ik het van iemand niet had verwacht dat hij het erg zou vinden dat hij op een trap moest zitten, dan was jij het wel” kreeg ik vervolgens naar mijn hoofd. En dat klopte ook wel.

Geef me “Nature of nurture?” verder lezen

Ik wilde het helemaal niet over dat koningslied hebben, heb er ook geen noot van gehoord, maar toch kan ik er niet meer omheen. Het maakt me behoorlijk duidelijk hoe enorm koningsgezind we hier zijn.

Zelf probeer ik me deze dagen te distantiëren van 30 aprilnieuws. Ik word er kriegel van. Toch snap ik het idee achter die erfelijk belaste familie wel. Ze hebben een functie die al die emoties rond dat lied ook perfect tonen. Het is een bindmiddel om je paspoort tot leven te laten komen.

Dat die Ewbank en een blik B-BN’ers een slecht lied maken, is op zichzelf geen nieuws. Een goed lied zou dat eerder zijn. Maar een slecht lied dat op 30 april bij een overdracht “Nee hè? Nu heb ik het ook over dat lied” verder lezen