sport – Pagina 3 – Nicky Samsom

Grensrechter bij Nederland – Costa Rica deed me aan Verene Sheperd denken

Zaterdag kreeg de grensrechter er flink van langs in de gevulde huiskamer waar ik zat te kijken. Ik moest aan Verene Sheperd denken. (Dit stuk staat ook bij Joop.nl.)

De man met zijn vlag deed gewoon zijn werk. Costa Rica is al het hele toernooi meester in de buitenspelval, een belangrijke reden waarom ze zover zijn gekomen. Vooral Robin van Persie trapte er toch steeds weer in. Bewondering voor de Costa Ricanen of woede tegen Van Persie was dus logischer geweest dan schelden op de bewaker van de spelregels.

Simpel gevalletje don’t shoot the messenger. Net als bij die VN-expertgroep die racisme in Nederland heeft onderzocht. Zoals bij ieder land, ieder volk, ieder tijdperk in de geschiedenis is hier onderhuidse discriminatie tegen verschillende etnische groeperingen. Niets nieuws. Niet eens zo ernstig, maar wel iets om in de gaten te houden, voordat het uit de hand loopt. “Grensrechter bij Nederland – Costa Rica deed me aan Verene Sheperd denken” verder lezen

Het WK bekeken

Nu het WK is afgelopen, is het tijd om terug te blikken. Oké, de kwartfinales en wat daar op volgt moeten nog worden gespeeld – zeven potjes plus die oefenwedstrijd om plaats drie – maar dat is zo gebeurd. Er zijn alleen nog maar toplanden + Costa Rica over, dus de enige echte verrassing zou zijn als Ruiz en zijn kornuiten zouden winnen.

Alle andere scenario’s zijn goed mogelijk. Persoonlijk denk ik dat de winnaar van Brazilië – Colombia ook de wereldbeker gaat pakken. Ik hoop dan op Colombia. Nederland zou ook wel leuk zijn, maar als ik eerlijk ben, vind ik het stiekem – niet doorvertellen – best leuk om in een land te wonen dat vaak tweede wordt in de populairste sport. Die frustratie wil ik nog best m’n hele leven koesteren. Sorry.

Voorbij
Verder is het gebeuren dus gewoon voorbij. Als al die potjes me een ding hebben geleerd, dan is het wel dat de opzet van het toernooi behoorlijk achterhaald is. Eén land (of twee) dat het toernooi organiseert, is nergens voor nodig. Bij de Olympische Spelen heeft het nog wel wat, bij sommige evenementen zie je wat van het land. Het beachvolleybalt, marathonloopt, wielrent toch iets anders in Londen dan in Rio.

“Het WK bekeken” verder lezen

Blatter roemt fair play van Suárez uit jaloezie

Blatter roemt fair play van bijtgrage Suárez, lees ik in een tweet van VI. Ik moet lachen, lees het gelinkte artikel en verander van stemming. Voor zo’n beetje het eerst in mijn leven gaat er door mij heen dat Blatter wel eens gewoon gelijk zou kunnen hebben.

Wat Suárez heeft gedaan is ronduit bizar. Ik ben er persoonlijk van overtuigd dat hij bij alle drie zijn bijtincidenten ontoerekeningsvatbaar was. Niet dat ik psycholoog of psychiater ben, maar ik heb er wel veel over nagedacht.
Met bijten op een voetbalveld schiet je niets op. Na drie kannibalistische acties is er maar een slachtoffer: Luis Suárez.

“Blatter roemt fair play van Suárez uit jaloezie” verder lezen

Suárez is belachelijk zwaar gestraft

Natuurlijk heeft iedereen zichzelf continu helemaal onder controle. Het leven is volkomen maakbaar. Niets is groter dan jezelf. Inlevingsvermogen is niets anders dan je eigen moraal op een ander projecteren. Althans, zo lijken veel mensen in het leven te staan als ik afga op reacties naar aanleiding van de beet van Luis Suárez tijdens Uruguay – Italië.

Ook de FIFA lijkt het met die visie eens te zijn. De spits mag negen interlands niet meedoen en erger, hij mag vier maanden niet in de buurt van een stadion of trainingsveld komen. Hij zal dan wel doelbewust een hap uit de Italiaan hebben willen nemen, met als doel om hem zwaar te verwonden. Dat er verder niets met Italiaan Chiellini aan de hand was, dat deze zelf de straf ook buitensporig zwaar vindt, doet hier niets aan af.

De FIFA snap ik nog wel. Zo’n frisse organisatie is het niet en ze kunnen nu even geen verdere imagoschade gebruiken. Ze zijn zich zeer bewust van de onderbuikgevoelens tijdens het populairste sportevenement op aarde. Dat zij zich hierdoor laten leiden, en niet door redelijkheid, is kwalijk, maar ik begrijp het wel. Als ik er werkte had ik Luis misschien ook geslachtofferd voor een hoger doel.

Voor de felle reacties in timelines, kroegen en kranten heb ik veel minder begrip. Wat “Suárez is belachelijk zwaar gestraft” verder lezen

Fan van Suarez

Ik blijf ondanks alles fan van Luis Suarez. Waarschijnlijk zelfs dankzij alles. Suarez is gewoon gek, veel meer is er niet aan de hand.

En dan bedoel ik niet gek als oom Bas die bij kinderpartijtjes op commando op zijn hoofd gaat staan. Nee, diagnosticeerbaar gek. Met een diagnose die nog uitgevogeld moet worden. Die ongetwijfeld zijn naam zal dragen.

Misschien moeten topspitsen wel gek zijn. Voetbal bestaat uit “Fan van Suarez” verder lezen

De niet-Belg-zijn-handicap

Dat ik geen Belg ben, heb ik nooit als een handicap gezien, tot gister. Ik was op een festival en het blokkenschema liet het toe om de tweede helft van België – Rusland te zien. Als voetballiefhebber probeer ik me deze dagen niet alleen door het WK te laten leiden, maar als het uitkomt, kijk ik.

Van verschillende kanten hoorde ik dat er een scherm op de camping was. Als dagbezoeker mocht ik hier niet komen, maar ik en mijn festivalmaat zouden ons er wel in lullen. Geen enkel probleem. Ik zag dat meer mensen met een dagbandje tijdelijk toe werden gelaten. Maar wat bleek, dat waren Belgen.

Ik kon praten als brugman, maar dat maakte het juist erger. Mijn accent – dat nou eenmaal een hoog boven de rivierengehalte verraadt – was voor de polsbanduitsmijter hét bewijs dat ik bij die wedstrijd niets te zoeken had. Ik dacht nog om een accent op te zetten, maar durfde het niet aan. Mijn Urbanusimitatie kon verkeerd vallen bij de vele zuiderburen om mij heen. “De niet-Belg-zijn-handicap” verder lezen

Als ik op de WK-verslaggeving afga, ben ik een Belg

Als de manier hoe nationale zenders het WK brengen wat zou zeggen over de volksaard, dan zou ik Belg willen zijn. De enorm luchtig ogende deskundigheid van de BBC spreekt me ook meer aan dan het gezuurpruim bij de NOS, maar de liefde die bij Belgen aan die tafel aldoor maar wordt bijgeschonken, is nog aantrekkelijker.

NOS
Henry Schut lijkt me net als Hugo Borst een toffe peer hoor. Dat ik niet voor het Nederlandse sfeertje kies, heeft verder ook niet eens zoveel met opper-azijnzeiker Ronald Waterreus te maken. Er zit iets in die setting, waardoor “Als ik op de WK-verslaggeving afga, ben ik een Belg” verder lezen

Scheidsrechters maken fouten, get over it

Er zijn nog maar twee WK-dagen geweest, maar ik ben nu al veel te vaak in discussies terechtgekomen waar ik niets mee te maken wil hebben. Over beslissingen van de scheids.

Het gaat dan vooral over Brazilië – Kroatië. Alsof Kroatië zonder wat dubieuze beslissinkjes zomaar even met twee vingers in de neus gewonnen had. Alsof er anders nooit voetbal op tv is. Zo’n soort situatie als bij die strafschop komt elk weekend meerdere keren voor. In elke competitie.

Een mens moet daar direct een beslissing nemen, dat er zoveel camera’s op staan werkt hem – met dank aan het conservatisme – alleen maar tegen. Is dat erg? Ik vind van niet eigenlijk. Voetbal is niet zomaar de populairste sport op aarde. Dat de factoren geluk, inschattingsfouten, toneelspel, misschien zelfs omkoping een rol spelen, staat hier echt niet los van.

Uiteraard “Scheidsrechters maken fouten, get over it” verder lezen

WK-cliché

Er is geen groter cliché dan het WK. Dat je er niet eens bij hoeft te zeggen over welke sport het gaat, zegt al genoeg. Al weken voor het gebeuren wordt een riool aan hedendaagse cultuur over ons geleegd. De ene supermarktketen heult met oranje trainingspakken, een ander paait de aangeboren graaiziekte van kinderen en hun liefde voor knaagdieren. En elk biermerk kan zonder enige vorm van inspiratie taps laten stromen. Bier en voetbal, een voorspelbaarder een-tweetje is er niet. Klotezooi.

Het is haast het omgekeerde van wat er halverwege twee WK’s gebeurt. Bij de Olympische Spelen kijken we juist ineens allerlei sporten die verder nooit aandacht krijgen. Een spectaculaire opening, medaillespiegels en nieuwe verhalen weten van dat rariteitenkabinet ook iets groots te maken. Bij WK’s gaat het veel meer vanzelf. De opening boeit niemand.

Dubbele nationaliteiten
Wat het WK deelt met de Spelen is magie. Op het toernooi spelen, hoewel het anders voelt, al lang niet meer de allerbeste teams. Die “WK-cliché” verder lezen

Kieft is een klassieke junk, hij kan dus hulp gebruiken

Wat doe je als een dakloze je op straat om wat kleingeld vraagt? Grote kans dat je niets geeft. Hij zal van je eurootje wel drank of andere drugs kopen in plaats van fatsoenlijk eten of een slaapplek. Zo’n figuur heeft wat verkeerde afslagen genomen in het leven, heeft geen ruggengraat en moet maar op de blaren zitten. Net als Wim Kieft, die met zijn opgetekende verhaal ons immers ook massaal kleingeld vraagt om zelfgecreëerde problemen op te lossen. Of ligt het toch iets anders?

Niet als ik – door mij zeer gewaardeerde – voetbalcolumnisten Sjoerd Mossou en Paul Onkenhout mag geloven. De eerste noemde Kieft vorige week een weggooier met rubberen persoonlijkheid en de laatste noemt Kieft afgelopen zaterdag in de Volkskrant “de gewiekste exploitant van zijn eigen misère”. Dat is hij natuurlijk ook gewoon, maar ik snap niet wat daar mis mee is.

Kieft is een grote voetballer geweest, hij spreekt aan, heeft een verhaal te vertellen en zit nu in de schuldsanering. Hij zou gek zijn als hij er niet op deze manier probeerde uit te komen. Daar hoeven we verder toch niet moralistisch over te doen? Of moet hij de rest van zijn leven vastgeketend op de Dam met rotte eieren en tomaten bekogeld worden? Is dat echt nog zo van deze tijd?

Ziekte
Waar beide journalisten wat mij betreft uit de bocht vliegen is dat zij het gek vinden dat Kieft zijn verslaving een ziekte noemt, wat het voor mij dus overduidelijk is. Het is het simpele proces dat bij onbewuste discriminatie hoort. Als je “Kieft is een klassieke junk, hij kan dus hulp gebruiken” verder lezen