Categorie: opinie

Stoeltje 63 gebundeld, blogs uit de oudheid

Inmiddels lijkt het zo’n driehonderd jaar geleden dat Ajax de halve finale van de Champions league haalde. Als ik blogs uit dat seizoen lees, dan is het haast of iemand anders het schreef.

Al die persoonlijke beschouwingen uit Ajaxseizoen 2018/2019 heb ik gebundeld in Stoeltje 63, Dromen.

Op het omslag een foto die ik nam toen ik de Melkweg had verlaten, na Tottenham – Ajax. Het Leidseplein stond na deze 0-1 in lichtelaaie.

De foto gebruikte ik bij een blog over mijn Tottenhamvriend, in Engeland. Hij was na die nederlaag behoorlijk opgewekt, terwijl dat helemaal niet in zijn aard zit. Hij… ach, lees maar, als je durft.

De verhalen in het boek komen veelal van ajaxlife.nl, enkele van hoemannendenken.nl.

Je kan het hier kopen. Of als e-book hier.

(Als je in Amsterdam-Oost, -Zuidoost, -IJburg of -Centrum woont, kun je het ook voor €10 bij mij persoonlijk kopen. Mail me dan. nsamsom@hotmail.com. Dan fiets ik een dezer weken bij je langs.)

Kunstpiet

chocoladeletter TZeggen dat voetbal een sport is, is als zeggen dat Sinterklaas een kinderfeest is. Discussies over kunstgras en Zwarte Piet zijn onmogelijk naar kinderfeesten en sporten te vertalen.

Als K3 een lid wil vervangen, dan doet het dat gewoon. Sterker nog, de aanloop naar nieuw lid Josje maakte het Vlaamse commerciële kinderfeestje alleen maar groter. Het leverde al extra televisiezendtijd op.

Als korfbal, hockey, handbal of tafeltennis wat aan de ondergrond of spelregels willen veranderen, om het eerlijker/efficiënter/aantrekkelijker/sneller te maken, dan doen ze dat gewoon. Sterker nog, het maakt de sporten alleen maar aantrekkelijker. Persoonlijk kon ik tijdens de Olympische spelen in Londen opeens langer dan vijf minuten naar hockey kijken. De blauwe ondergrond maakte het spel een stuk kijkwaardiger.

Kunstgras
Ook tegen kunstgras op alle voetbalvelden ter wereld is geen zinnig tegenargument te geven. Als alle topclubs er op zouden gaan spelen, is de kwaliteit in no-time op alle vlakken superieur aan echt gras. Op een vlakje na dan. Het ís geen echt gras en alleen daarop is de voetbaltraditie ontstaan.

Zelfs al “Kunstpiet” verder lezen

Wat vind jij eigenlijk van winterbanden?

winterbandenVandaag in de Volkskrant een artikel met de prachtige ondertitel ‘vijf mythen over winterbanden’. Hoera! Het seizoen is dus geopend. In kroegen, bedrijfskantines en op verjaardagen mogen we ons weer in de moeder aller gespreksonderwerpen storten: winterbanden.

Over roken, belasting betalen, drugs, autogordels, fietsverlichting, waar te rijden met je snorfiets is de overheid je al voor geweest. Je kunt ‘t er met elkaar over hebben, maar wat je mening ook is, het gaat er enkel nog om of je je wel of niet aan de wet houdt.
Zo niet bij dat heerlijke seizoensgebonden onderwerp. Winterbanden zijn in dit vlakke land met gematigd zeeklimaat niet verplicht. Het lijkt of je helemaal autonoom mag beslissen of je voor een paar tientjes de hele kleine kans op een korter leven – van jou en anderen – dekt, of dat je toch het risico neemt. Maar zo simpel ligt het – gelukkig – niet.

Kans
Het interessantste van winterbanden is “Wat vind jij eigenlijk van winterbanden?” verder lezen

Hopelijk profiteren andere doelen ook van Bucket Challenge

Die Bucket Challenge voor ALS vind ik geweldig. Elke ziekte verdient aandacht en vooral geld om het uit de wereld te helpen. Wat ik er briljant aan vind is dat er met dat ijskoud water over iemand heen gooien iets simpels is gevonden om heel even dicht in de gemoedstoestand van een lijder aan de ziekte te komen. Super krachtige reclame.
Voor Altzheimer heb je ook zo’n campagne. Op verschillende manieren wordt iemand zodanig in de war gebracht, dat het net moet zijn als hoe iemand zich met die ziekte voelt. Geweldig. Die bewustwordingscampagne dan. “Hopelijk profiteren andere doelen ook van Bucket Challenge” verder lezen

Zonnebril

Mooie column vandaag van Max Pam in de Volkskrant. Hij vergelijkt het MH17-drama met de film Jaws. Die haai kwam de lokale midddenstand en het stadje net zo slecht uit als dat oorlogsgebied de vliegtuigmaatschappijen en overheden. Wat moet er gebeuren voor je ingrijpt?

Het wrange is dat behoorlijk wat vliegtuigmaatschappijen – waaronder British Airways – al een tijd hadden gekozen niet over het gebied te vliegen. Dat dit meer kerosine en geklaag van klanten kost, daar durfden ze zich overheen te zetten. Toch kun je het Malaysian Airlines – en Air France/KLM, die er ook gewoon nog vloog – niet echt kwalijk nemen. Uiteindelijk is het niet aan de middenstand/vliegmaatschappijen om dit soort beslissingen te nemen. Geld verdienen en klanten op de korte termijn behagen is hun werk.
Het is aan zo’n stadje/overheden om voor een veilige situatie te zorgen. Zij gaan uiteindelijk over de kleur van de vlag boven het strandwachthuisje.

Het is een interessant, misschien wel duivels, dilemma. Hoeveel hebben we over voor onze vrijheid? En zijn wij er ons nog wel van bewust dat onze vrijheid helemaal niet zo vanzelfsprekend is?

Als je heel zwart-wit denkt – en daar nodigt zo’n nationale rouwdag wel een beetje toe uit – dan “Zonnebril” verder lezen

Nationale rouw?

De keren dat ik onopgelegd heb gerouwd, vond ik het een geruststelling dat het leven schaamteloos doorging. Dat mensen gewoon doorwerkten, naar de supermarkt gingen, de kattenbak bleven verschonen. Het leven zal nooit banaler worden dan als er een dierbare is gestorven. Dat heb ik persoonlijk altijd als een wrange troost ervaren.

Nú heb ik geen recht van spreken. Die vliegtuighel raakt mij alleen op afstand. Haast als ramptoerist. Net als iedereen vind ik het onbevatbaar, afschuwelijk en het lijkt ook bij mij – door adres en paspoort – dichterbij dan de gebruikelijke ellende. Maar zover ik weet zaten er geen bekenden van me op die vlucht. Iedereen die minder mazzel heeft, wens ik alle sterkte van de wereld.

Raadsel
Wat nationale rouw behelst, is me verder een raadsel. Juist rouwen lijkt me iets waar je je eigen weg in moet vinden.
Nationale symbolen en ambten kunnen niet om deze gebeurtenis heen, dat is nogal wiedes. Vlaggen en hun stokken, ministers, Rutte en koninklijk-belasten “Nationale rouw?” verder lezen

Grensrechter bij Nederland – Costa Rica deed me aan Verene Sheperd denken

amerigoZaterdag kreeg de grensrechter er flink van langs in de gevulde huiskamer waar ik zat te kijken. Ik moest aan Verene Sheperd denken. (Dit stuk staat ook bij Joop.nl.)

De man met zijn vlag deed gewoon zijn werk. Costa Rica is al het hele toernooi meester in de buitenspelval, een belangrijke reden waarom ze zover zijn gekomen. Vooral Robin van Persie trapte er toch steeds weer in. Bewondering voor de Costa Ricanen of woede tegen Van Persie was dus logischer geweest dan schelden op de bewaker van de spelregels.

Simpel gevalletje don’t shoot the messenger. Net als bij die VN-expertgroep die racisme in Nederland heeft onderzocht. Zoals bij ieder land, ieder volk, ieder tijdperk in de geschiedenis is hier onderhuidse discriminatie tegen verschillende etnische groeperingen. Niets nieuws. Niet eens zo ernstig, maar wel iets om in de gaten te houden, voordat het uit de hand loopt. “Grensrechter bij Nederland – Costa Rica deed me aan Verene Sheperd denken” verder lezen

Blatter roemt fair play van Suárez uit jaloezie

blatterBlatter roemt fair play van bijtgrage Suárez, lees ik in een tweet van VI. Ik moet lachen, lees het gelinkte artikel en verander van stemming. Voor zo’n beetje het eerst in mijn leven gaat er door mij heen dat Blatter wel eens gewoon gelijk zou kunnen hebben.

Wat Suárez heeft gedaan is ronduit bizar. Ik ben er persoonlijk van overtuigd dat hij bij alle drie zijn bijtincidenten ontoerekeningsvatbaar was. Niet dat ik psycholoog of psychiater ben, maar ik heb er wel veel over nagedacht.
Met bijten op een voetbalveld schiet je niets op. Na drie kannibalistische acties is er maar een slachtoffer: Luis Suárez.

“Blatter roemt fair play van Suárez uit jaloezie” verder lezen