Categorie: Ik heb een gek te temmen

De liefde voor mijn kat is voor een groot deel gebaseerd op zijn onverschilligheid. Wat ik aan heb interesseert hem bijvoorbeeld geen bal. Zelfs mijn verschillende buien laten hem zo goed als koud. Er is niemand bij wie ik zo mezelf kan zijn als bij hem.

Het is niet dat ik niets op hem heb aan te merken. Verre van. Hij is echt alleen maar met zichzelf bezig. Al zijn handelen naar mij toe is erop gericht om zijn behoeften te bevredigen. Eten, aaisessies, de portierservice die ik moet bieden om zijne koninklijke hoogheid naar buiten de krijgen. En nooit eens een bedankje. Oké, hij geeft nu en dan een kopje, maar dat is ook nooit helemaal onvoorwaardelijk. Egoïstische klootzak. Maar hij is een kat, dus dit denk ik nooit. Integendeel.

“Hoe is het om niet de ander te zijn?” verder lezen

Deze week is er positieve aandacht voor de psychiatrie. Er start namelijk een pilot met de psycholance, de psychiatrie-ambulance. Geweldig.

Tot nog toe worden verwarde en psychotische mensen vooral door de politie verplaatst. Het duurt lang voor iemand in psychische nood medische hulp krijgt. Met de psycholance komt daar hopelijk verandering in. Patiënten niet als zieken behandelen, maar als overlast of crimineel, past namelijk meer bij de middeleeuwen.

Omdat ik zelf een ervaringsdeskundige ben op dit gebied en er het een en ander over heb geschreven, ben ik zowel bij het AT5-Nieuws als bij Hart van Nederland geweest om er kort over te vertellen.

Deze zomer verschijnt het boek Ik heb een gek te temmen – bij uitgeverij Tobi Vroegh – waarin ik schrijf over de ontdekking van mijn psychiatrische stoornis. Klik hier om daar meer over te lezen.

Inmiddels ben ik ook bij Wereldstad van AT5 geweest, waar ik behoorlijk uitgebreid over mijn opname vertel.

Het schijnt vandaag Wereld Bipolairen dag te zijn. Deze valt niet geheel toevallig samen met de verjaardag van Vincent van Gogh, een van de bekendste manisch-depressieven.
Zelf weet ik sinds 7 december 2011 dat ook ik bipolair ben. Of liever, op die dag kwam de stoornis tot uiting.

Over deze periode heb ik een verhaal geschreven – Ik heb een gek te temmen – dat over een paar maanden uitkomt bij uitgeverij Tobi Vroegh. Hieronder een fragment over de dag voor de nacht die in een isoleercel zou eindigen.

Ajacieden hebben de datum misschien al herkend, op die dag speelde Ajax namelijk tegen Real Madrid en werd het elders heel mysterieus 1-7. De opbouw naar mijn psychose beleefde ik dus in de Arena.

 

7 december 2011

De dag die zou eindigen in de isoleercel was ook de dag van Ajax – Real Madrid. Ik moet eerlijk bekennen dat ik de gebeurtenissen niet helemaal meer op een rijtje heb. Om er aan terug te denken moet ik me verplaatsen in die hele andere dimensie. Het lijkt een beetje op terugdenken aan je vroegste jeugd. Je was dan wel dezelfde persoon, maar niet helemaal. Je keek anders naar de wereld. Zo heb ik dat ook met mijn manische alter ego.
Daarbij zal “World Bipolar Day is een prima dag voor zelfpromotie” verder lezen

2015 wordt het jaar dat mijn boek Ik heb een gek te temmen uit gaat komen. Het gaat over mijn confrontatie met mijn bipolaire stoornis in december 2011. Iets waar ik de eerste zevenendertig jaren van mijn leven geen enkel vermoeden van had. Signalen die ik nu hopelijk als alarmbellen zal waarnemen, zorgden toen dat ik me beter voelde dan ooit. Me fantastisch voelen blijkt dus iets slechts te kunnen zijn. Bizar. Iets wat ik nooit meer mag vergeten. Nooit zal vergeten ook, zou je zeggen.

Maar door mijn manuscript word ik op een groot gevaar gewezen. Ik vraag me namelijk af of ik er zonder dit boek ook nog wel zo mee bezig zou zijn. In geen enkel opzicht voel ik me een psychiatrisch patiënt.

Door het manuscript – dat ik toch ook al ruim een twee jaar af heb – blijf ik gelukkig met mijn neus op de feiten gedrukt. Ik draag een genetische afwijking bij me. De luxe dat te ontkennen heb ik niet, hoe verleidelijk dat ook is.

Ik hoop er nooit meer zo mee geconfronteerd te worden als toen, maar ik ben ook blij dat ik het heb meegemaakt. Ik heb namelijk veel geleerd. Van mezelf. Van het taboe dat op psychiatrische stoornissen rust. En vooral van het leven in het algemeen.

Fragment uit Ik heb een gek te temmen

   Ik weet ook nog dat ik vervolgens ontwaakte in een kamer op een afdeling, nadat ik dus al eerder slaperig uit de isoleercel was gehaald. Hier werd ik enigszins verward wakker. Enigszins. Want ik wist ook meteen goed wat er was gebeurd. Ik was een medicatiezombie, maar ik was meteen bewust van mijn staat en wat ik had meegemaakt. Ook wist ik direct waar ik was.

   De verwarring zat ‘m vooral in wat ik moest voelen. De opluchting dat het voorbij was, die was groot. Maar ik voelde ook gelijk schaamte. Ik wist dat als ik de deur uit zou lopen, dat er verpleegkundigen waren die me hadden meegemaakt in de meest vernederende situatie in mijn leven. En dan doel ik nog niet eens op het feit dat enkelen op camera hebben moeten kunnen zien hoe ik een deurpost swaffelde en vervolgens mijn eigen urine oplikte. Dat is maar de buitenkant. Mijn rare denkbeelden vond ik een stuk gênanter. “2015 wordt het jaar van mijn te temmen gek” verder lezen