Categorie: Bla

In de kern stoor ik me aan de competitie voor woord van het jaar. Communicatie is in mijn optiek het zodanig goed verpakken van een boodschap dat afzonderlijke bouwstenen niet te veel aandacht opeisen. Het échte woord van het jaar zal dus niet eens aan zo’n competitie mee kunnen doen. Opvallen is afvallen.

Toch zijn er aardige nieuwe woorden dit jaar. Moestuinsocialisme bijvoorbeeld. Het wat ongelukkig plan van Jetta Kleinsma krijgt in een bescheiden term direct voor elkaar waar je anders een alineaatje aan kwijt bent.

Ook crimiclown en wegkijkstaat zijn aanvullingen die naast helder vooral niet storend zijn. je leest of hoort ze en gaat in een vloeiende beweging verder met waar je mee bezig was. Wat mij betreft valt stemfie dan ook af. Selfie is al tot zo’n enorm cliché verworden, dat elke verbastering stoort.
Ach, ik heb er al veel te veel woorden aan vuil gemaakt. Hier kun je ook stemmen, of niet.

In Engeland heb je het beste toiletpapier van de wereld. En het slechtste. Als je geen zin hebt om meer geld uit te geven dan nodig kun je er je billen ontdoen van je eigen restafval met iets dat veel wegheeft van schuurpapier. Heb je echter een stuk meer over voor het klusje, dan heb je er het zachtst denkbare fabricaat mogelijk, fluweel haast. In alle kleuren en prints.

Bovenstaande weet ik al mijn hele leven, ik ben opgegroeid met meerdere kanaalovertochten per jaar. Maar sinds kort weet ik het écht helemaal zeker. Een Engelse vriend van me die in Nederland woont, had zijn ouders opdracht gegeven een doos vol spullen mee te geven aan kennissen die hier naartoe reisden. Het ding was half gevuld met toiletpapier. Terecht, lijkt me. Die troep hier is Britse billen niet waard.

De maan in mijn hoofd is veranderd. Het was altijd niet meer dan een lamp in de nacht. Een gezichtje als ‘ie helemaal aanstaat, niet veel meer. Oké, ook de magische veroorzaker van eb en vloed. Maar dat was het dan.

Tegenwoordig kan ik – onbewolkt – mijn ogen er niet vanaf houden. In de auto of op de fiets moet ik mezelf echt bij de les dwingen. Vooral het niet verlichte deel begint me steeds meer op te vallen.

Het kwartje begint te vallen. Die maan hangt daar gewoon maan te zijn en daardoor voel ik ook  steeds meer dat de aarde niets anders doet dan gewoon aarde zijn. Beide hangend in een stelsel waarover beginnen na te denken tot waanzin kan leiden. De veiligste optie hier mee om te gaan is ongetwijfeld om een religie aan te hangen, maar daar heb ik simpelweg geen aanleg voor. Ik zoek het zelf wel uit, met wat hulp van de NASA en zo.

Plat
In zekere zin heb ik lang geloofd dat de aarde plat is. Pas nu “Ode aan de maan” verder lezen

Vanavond is Het geheime leven van de kat om 21.35 op Nederland 3. Als je van katten houdt verplichte kost. Ik heb het ooit al bij de BBC gezien. Fascinerend. Tientallen katten uit een buurtje in Engeland krijgen een zendertje mee. Een enkeling krijgt ook een camera.

Hun secret life wordt gevolgd. Ze blijken een ingenieus instinct te hebben om hun eigen territorium te bewaken en vooral om elkaar te ontlopen. Solistische roofdieren, exact hun voorouders.

Eigenwijs
Zelf kan ik niet naar mijn kat kijken zonder ook aan de vele raakvlakken met mensen te denken. Eigenwijs, opportunistisch, berekenend, intelligent en dominant.

Het mooie van katten, zeker ten opzichte van honden, is “Kijktip voor kattenliefhebbers” verder lezen

“In Amsterdam is bijna de helft van de mensen tussen 25 en 40 jaar vrijgezel.” Een tweet van een van mijn favoriete twitteraccounts: @nuttelozefeiten. Bijna de helft, dat is veel. Ik hoor ook bij die grote groep. Ik denk ook te weten hoe het komt. Als je namelijk geen enorme kinderwens hebt is het gewoon heel erg fijn. Je wordt er alleen wat zonderling van. Ik dan. Er is niemand om me te corrigeren.

Ik woon nu alweer anderhalf jaar alleen. En na een korte gewenningsperiode is dat behoorlijk prettig. Wat zeg ik? Het is heerlijk. Niemand om rekening mee te houden, geen slachtoffers van mijn rariteiten, ik ben de koning van mijn kasteel. Nou ja, van mijn flatje dan.

Wel is er zonder dat ik het merkte een wat vreemde snuiter bij me binnengedrongen. Op kousenvoeten sloop hij dag voor dag steeds dichterbij. Het is namelijk echt niet van de een op de andere dag dat ik mijn klerenkast niet meer ben gaan gebruiken, maar continu van de waslijn leef. Het is ook echt niet zo dat ik mijn hele leven al twee jaar wacht voor ik weer eens een nieuw kledingstuk koop. En dan puur omdat ik anders niet naar buiten kan zonder een noodzakelijk onderdeel in acceptabele staat te missen. “Alleen” verder lezen

Ik kan er niet meer omheen, ik ben u geworden. Dat wist ik al een tijdje, toch is het doorgaans beter te negeren. Op Lowlands is er echter geen ontkomen aan.

“Mag ik u wat vragen?”
“Wilt u ook poedersuiker op uw pannenkoek?”
“Weet u wel dat die opblaasbare Sponge Bob van mij is?”

Tja, zo gaat dat. Het heeft niets met gedrag, kleding of status te maken, maar alles met een zichtbare aftakeling. Niets tegen te doen. Dat zou het enkel treuriger maken.

De eerste keer dat iemand me u noemde “U” verder lezen