“In Amsterdam is bijna de helft van de mensen tussen 25 en 40 jaar vrijgezel.” Een tweet van een van mijn favoriete twitteraccounts: @nuttelozefeiten. Bijna de helft, dat is veel. Ik hoor ook bij die grote groep. Ik denk ook te weten hoe het komt. Als je namelijk geen enorme kinderwens hebt is het gewoon heel erg fijn. Je wordt er alleen wat zonderling van. Ik dan. Er is niemand om me te corrigeren.
Ik woon nu alweer anderhalf jaar alleen. En na een korte gewenningsperiode is dat behoorlijk prettig. Wat zeg ik? Het is heerlijk. Niemand om rekening mee te houden, geen slachtoffers van mijn rariteiten, ik ben de koning van mijn kasteel. Nou ja, van mijn flatje dan.
Wel is er zonder dat ik het merkte een wat vreemde snuiter bij me binnengedrongen. Op kousenvoeten sloop hij dag voor dag steeds dichterbij. Het is namelijk echt niet van de een op de andere dag dat ik mijn klerenkast niet meer ben gaan gebruiken, maar continu van de waslijn leef. Het is ook echt niet zo dat ik mijn hele leven al twee jaar wacht voor ik weer eens een nieuw kledingstuk koop. En dan puur omdat ik anders niet naar buiten kan zonder een noodzakelijk onderdeel in acceptabele staat te missen.
Onderbroeken
Vandaag zag ik dat ik weer een was moest draaien. Mijn onderbroeken zijn namelijk overmorgen op. De twee onderbroeken die er wat treurig bijhingen vertelden me ook nog iets anders. Sinds wanneer ben ik zonder er over na te denken in vredesnaam onderbroeken vol gaten gaan dragen?
Ook stoflaagjes her en der zie ik niet. Ik ruim alles heel bewust op, ben minder slordig dan vroeger, maar stof zie ik op een of andere manier totaal over het hoofd. Mijn ex zag bij het schoonmaken hele andere dingen dan ik. Wat ik schoongemaakt dacht te hebben, deed zij dan doodleuk over. Onze taakverdeling was hier dan ook op aangepast. Ik: koken, stofzuigen en boodschappen doen. Zij zo’n beetje de rest. De was deden we om en om.
Nu kook en stofzuig ik nog steeds. Huishoudelijk is er dus niets veranderd. De rest wordt gewoon niet gedaan. Ik zou niet weten waarom wel. Ik zie niets. Ruik niets. Alleen bezoek merkt het zo nu en dan op. Maar rare beestjes en extreme vuiligheid zie ik niet. Ruik ik ook niet. Is er dus ook niet. Ik ben gewoon een wat zonderlinge man met kluizenaartrekjes geworden.
Verschillende mensen hebben me al aangeraden een schoonmaker te nemen, maar ik zou niet weten waarom. Het zou mij niet helpen, slechts storen. Ik werk voornamelijk thuis en moet er niet aan denken dat iemand nutteloos om me heen schoon staat te maken.
Ik kan dus twee dingen doen. Voor eeuwig zo blijven, wat geen probleem is. Of actief iemand in mijn leven zoeken die me automatisch van die zonderling afhelpt. Als ik met iemand rekening moet houden is het namelijk direct over. Dat weet ik uit ervaring. Ook geen probleem.
Voor dat laatste scenario is wel wat haast geboden vrees ik, want ik word er niet minder zonderling op. Dat automatisch afschudden zal met de jaren lastiger worden. Ik takel vrij snel verder af. Voor je het weet pas ik echt alleen nog maar bij mezelf. En eigenlijk is dat vooralsnog geen enkel probleem. Het gaat prima. Help, ik word echt behoorlijk raar.